Andy on Rafa: “He almost beat me on one leg”
Plus: Scot regrets writing book
FROM THE ABN AMRO MASTERS 500 IN ROTTERDAM – Rafael Nadal said he arrived in Rotterdam at the start of the week feeling physically ‘so-so’. Three two-plus hour marathons on consecutive nights in Holland didn’t help the recovery process for the Australian Open champion, who paid the price for his amount of court time in recent weeks in the final against Andy Murray. The 21-year-old Scot overwhelmed his completely worn out opponent in the third set: 6-3, 4-6, 6-0. “It shows what a great player he is, that he almost beat me on one leg,” said Murray in his acceptance speech.
“I had some problems, but I prefer don’t speak about that,” Nadal said during his press conference. “I tried, I can’t hit the ball in the third and he beat me and [I] congratulate him for that.” Word from the ATP is that Nadal was bothered by a right leg injury, just below his knees. Apparently it’s a ‘completely new’ injury, which had nothing to do with the knee trouble that caused Nadal to miss the end of last season, including the Davis Cup-final and Masters Cup.
Nadal appeared to overstretch on a smash early on in the second set, after which he called for the trainer, but he managed to hang tough with Murray by playing all-out attacking tennis and catching the 21-year-old Scot by surprise. The Mallorcan was having trouble pushing off his legs on his serve, which is part of the reason why both players exchanged a whopping seven consecutive service breaks in the set. Nadal’s movement was deteriorating however, and even after he took the second set, there was no jubilant cheer of ‘vamos’ from Rafa, who was emotionally flat throughout the match. Nadal walked towards his bench with his head down, deep down knowing that there was no way he was going to win this match.
“It was difficult to play,” Murray said. “His first serve slowed down with 30 km/h [after the medical timeout], so I could get every return back and get the first good hit. Unfortunately I didn’t serve well in the second set, so he was standing inside the baseline and hitting second serve returns so hard. I was feeling pretty rushed.”
“Obviously he wasn’t running that hard, but hitting the ball much harder than he was in the first set, and I didn’t know what to do. Because naturally when someone’s hurt, or not running, you just want to get the ball back and make him play a lot of balls. But he didn’t have to do a lot of moving because he was hitting so hard. I really struggled with my serve and got a little nervous, but I started to serve a bit better in the third set.”
Murray was surprised Nadal didn’t throw in the towel after he fell behind in the third set and clearly wasn’t able to seriously challenge his opponent.
“If he stopped I wouldn’t have thought any less of him,” said the world number four. “There’s a difference of stopping when you’re not feeling great or you have a slight problem, or [when] you can’t move like he had at the end of the match. I was thinking to myself ‘he should stop the match it’s better for him, for his knee’. I have a lot of respect for him. I don’t want to see him making his knee worse. I mean, it wasn’t particularly entertaining towards the end.”
Nadal admitted ‘it was an option’ to retire, but he felt it wasn’t the right way to end a tournament. “In final against Murray it’s not nice for him, for me, and the tournament,” he said.
The injury from Nadal was a blow to the match, that had started off on a high level in the first set, with both players trying to get on top of the other by going for their shots. Nadal had shown a willingness to play dominating, aggressive tennis throughout the event and he kept it up against Murray. But the courts in Rotterdam were some of the fastest on tour according to the players, and those conditions will always suit Murray’s game better than Nadal’s. The Scot has a greater talent to slice and dice on low skidding balls than the heavy-swinging Spaniard and his flat shots produced some mishits from Nadal that eventually cost the crowd-favorite the opening set.
Serving at 1-all in the second set, Nadal called for the trainer and it all went downhill from there.
Murray himself was complaining about a sour ankle after his semifinal win on Saturday, which is why he pulled out of Marseille next week, where he won the title last year. “My ankle is still sour, so I’m taking next week off. Make sure I see the physio and get everything checked out,” he said. Murray is scheduled to play in Dubai the following week, just as Nadal. Both players are hopeful they’ll recover in time to head to the Middle East. Nadal insisted his injury is ‘not too serious’.
“I have to think positive, no?”, Nadal said. “I start the season like a dream, winning Australia, playing the final here, is a very good result for me, so I’m very happy for that.”
Murray has now won 13 out of 14 official matches this year. By winning in Rotterdam he claimed his tenth career title, and second of the season. He also won the tournament in Doha plus the exhibition event in Abu Dhabi, where he beat Nadal, Roger Federer and James Blake. All that’s missing for him now is a Grand Slam-title…
MURRAY REGRETS WRITING AUTOBIOGRAPHY
There was a long press conference with Murray earlier in the week, during which he was questioned on all sorts of subjects. Among other things, he complained about how he detested the new drug testing rules, which require players to fill in a whereabouts form for where there’ll be during one hour every day. “It’s just something I feel quite strongly about and I hope they change it,” he said.
More interesting however was the confession Murray made about his biography ‘Hitting Back’, which was released last year. “I wish I hadn’t done it,” he said. “Sometimes when you’re young, you make some bad decisions, and that wasn’t one of my better ones. I was too young. You know, it was sort of more a financial decision, and that’s something I think as you get older, you learn that money is not the most important thing. I like to make decisions based on what’s best for my tennis, best for my career, best for me and the people that are around me. I’m not planning on doing another one while I’m playing.”
On becoming number one, he said: “Nadal could go on to become the best of all time. We don’t know, but he’s for sure going to be one of the best. Federer is very close to becoming the best of all time, so there’s two unbelievable players there right now. If I want to try to overtake them, I’ll need to win two Slams in a year. Right now I’m just focusing on trying to win my first one and then I’ll see.”
On rating’s Nadal chances to becoming the best ever: “At the same age I think Federer had two and Nadal has got six. And he’s won on every surface now. I can’t see many people beating him on clay, so I’m guessing he’ll have at least two or three more French Opens, and then it depends on how he does on the other tournaments, but he’s gonna be very close for sure.”
Murray was then asked if he liked to watch Pop Idol, after which the reporter wanted to know how talented the Scot himself is as a singer. “Singing is not great,” he said. “My speaking voice isn’t particularly good either,” admitted the man, who quite possibly may never have changed the tone in his voice since the day he come on tour. “But I have the Sing Star Pro, it’s a karaoke game for the PlayStation.”
Don’t stop reading just yet, here’s the best one: Asked whether Murray sees himself on the same level as David Beckham, he paused for a few seconds, before cracking up the interview room by saying: “Definitely not looks-wise.”
Sunday, February 15, 2009
Thursday, February 12, 2009
Davydenko lashes out at new tournament structure
Plus: Nadal struggles against 17-year-old
FROM THE ABN AMRO MASTERS 500 IN ROTTERDAM – Just over two years ago, Nikolay Davydenko was fined $10,000 for saying ‘nobody cared about the tournament’ in Sydney, as in his view the players were all just playing the event to warm up for the Australian Open (which of course is pretty much how it is). In Rotterdam, the 27-year-old Russian threw out similar comments about the new tournament structure, in which the ATP-events are divided into Masters 1000s (the old Masters Series), Masters 500s and 250s. The number stands for the amount of points the tournament winner banks for his ranking.
Top-50 players are inclined to show up at eight out of the nine 1000-events. Only Monte-Carlo is not a mandatory tournament. They need to play four from the eleven 500s, free of choice. Adding the four Grand Slams, this makes up for 16 tournaments that count towards a player’s ‘Best 18 Ranking’. That leaves room for two more tournaments of the lower tier, the so-called 250s. Davydenko, tennis’ iron man who has played up to 30 tournaments a season in the past, is none too pleased about the diminishing of the minor events. He referred to it as a ‘strange rule’ in a press conference after his 6-3 6-2 first round win over compatriot Igor Andreev.
“If I win four tournaments in the 250, only two are coming in the ranking,” he said. “If I play all 500s losing in first and second round it’s also coming in the ranking. Now you need to make very good results in Masters Series and Grand Slams. All the other tournaments really doesn’t matter. For your ranking, for your position, you don’t care. Because if you win two tournaments in 250, then really, you don’t care. You already have made your ranking, so for what reason do I need to play this tournament? So I think it was not so good make by ATP.”
Davydenko, who has meanwhile crashed out in round two against Frenchman Julien Benneteau, said he prefers the old system, without four new mandatory 500-events counting towards his ranking. “I think yes, because everybody have chance then,” the number five said. “You can’t only have concentration in 500-tournaments. You can win ten tournaments in 250 and you’re still number 50 in the world. It can happen because you didn’t make so good result in the Grand Slams, the [Masters 1000 and 500s]. What about this other tournaments? What about this 250s? Because everybody will say [they don’t] care about this tournament then. Because nobody will play, if you have only two of these tournaments in the ranking.”
“Tournament directors want to have some top player coming. But then you say, ‘yeah but I need to concentrate for the 500 tournaments, I can not come to the 250’. And then these tournaments can be very bad. Because the last time last year I played very good in the small tournaments. Now I need concentration for Rotterdam, Dubai and what’s coming in the 500s.”
Davydenko missed the Australian Open in january due to a heel injury. It was the first time since Wimbledon 2001 that the Russian was missing from a major. “It was surprising because I never [withdrew] from a Grand Slam before,” he said. “All guys already played Australia and for me it’s really tough now to comeback. I never take rest in the beginning of the season or middle of the season. I wanna comeback and hope I starting play well because really December really practicing and then three weeks after Chennai didn’t touch racket. Say like two months no match, no tournament you play. It’s confidence, very low, you know. Feeling not so good.”
17-YEAR-OLD DIMITROV PUSHES NADAL TO THE LIMITS
Rafael Nadal has booked his spot in the quarterfinals in Rotterdam, but things went all but smoothly so far for the world number one. Nadal posted a marathon 4-6, 6-2, 7-5 first round win over Simone Bolelli, in which the Italian was hammering forehands similar to the way Verdasco was blasting winners past the Spaniard in the Australian Open semis. In his second round, Nadal was forced to play another tough three-setter against young wildcard Grigor Dimitrov. The Aussie Open champion prevailed after a two-hour-and-26-minute struggle against the 17-year-old Bulgarian: 7-5, 3-6, 6-2. Nadal faced double break point at 2-all in the final set, before taking control of the match. Dimitrov struggled with a left leg injury towards the end.
Dimitrov, ranked 478th, is playing in his second ATP tournament, after making his tour debut as a wildcard at another Dutch event in ‘s-Hertogenbosch last year. His signature shot is undoubtedly his beautiful one-handed backhand, with which he also manages to hit some outstanding aggressive slices. Dimitrov came back from a set down to defeat Tomas Berdych in the first round, and was not impressed by the status of his opponent today. He lost his opening service game but hung tough with Nadal, playing aggressively and hitting out on his shots throughout the match. Rafa meanwhile was having a hard time finding his rhythm, regularly missing routine forehands.
“I expected a tough match,” Nadal said. “He won against Berdych so he must be playing well, no. Anyway I didn’t play my best, that’s true. I think I made it a little bit easier for him to play well, no. Anyway, sure, he’s very good. He’s young, and he has unbelievable potential for be good player, no, but I didn’t play very well today.”
If Nadal doesn’t manage to up his level, he’ll be hard pressed to reach the final in Rotterdam, the event in which he posted his worst result of 2008, by losing to Andreas Seppi in the second round. Nadal will face Jo-Wilfried Tsonga in the quarterfinals and is scheduled to meet Gael Monfils, who beat him in straight sets in Doha earlier this year, in the semis.
The court plays fast in the Dutch harbour city and the US Open balls that are used stay low, so the conditions will favour Tsonga in his fourth career meeting with the world number one (Nadal has won two out of their three meetings, with his one loss coming in the Aussie Open semis in 2008). However, the big-serving, power-hitting Frenchman is coming off a title run in Johannesburg straight after the Australian Open and has his country’s event in Marseille coming up next week as well. It raises the question if he completely wants to commit to performing at his best here in Rotterdam. Of course, a match against the world number one is not a bad incentive for that.
Andy Murray, the second seed, is the big favorite to reach the final in the bottom half. After a disappointing fourth round exit to Australian Open sensation Fernando Verdasco in Melbourne, Murray beat Andreas Seppi in the second round on Thursday to set up a meeting with French lucky loser Marc Gicquel in the quarterfinals. The resurgent Mikhail Youzhny, a winner in Rotterdam in 2007, or Mario Ancic, could be his semifinal opponent. Ancic upset an underperforming Gilles Simon in three sets.
FROM THE ABN AMRO MASTERS 500 IN ROTTERDAM – Just over two years ago, Nikolay Davydenko was fined $10,000 for saying ‘nobody cared about the tournament’ in Sydney, as in his view the players were all just playing the event to warm up for the Australian Open (which of course is pretty much how it is). In Rotterdam, the 27-year-old Russian threw out similar comments about the new tournament structure, in which the ATP-events are divided into Masters 1000s (the old Masters Series), Masters 500s and 250s. The number stands for the amount of points the tournament winner banks for his ranking.
Top-50 players are inclined to show up at eight out of the nine 1000-events. Only Monte-Carlo is not a mandatory tournament. They need to play four from the eleven 500s, free of choice. Adding the four Grand Slams, this makes up for 16 tournaments that count towards a player’s ‘Best 18 Ranking’. That leaves room for two more tournaments of the lower tier, the so-called 250s. Davydenko, tennis’ iron man who has played up to 30 tournaments a season in the past, is none too pleased about the diminishing of the minor events. He referred to it as a ‘strange rule’ in a press conference after his 6-3 6-2 first round win over compatriot Igor Andreev.
“If I win four tournaments in the 250, only two are coming in the ranking,” he said. “If I play all 500s losing in first and second round it’s also coming in the ranking. Now you need to make very good results in Masters Series and Grand Slams. All the other tournaments really doesn’t matter. For your ranking, for your position, you don’t care. Because if you win two tournaments in 250, then really, you don’t care. You already have made your ranking, so for what reason do I need to play this tournament? So I think it was not so good make by ATP.”
Davydenko, who has meanwhile crashed out in round two against Frenchman Julien Benneteau, said he prefers the old system, without four new mandatory 500-events counting towards his ranking. “I think yes, because everybody have chance then,” the number five said. “You can’t only have concentration in 500-tournaments. You can win ten tournaments in 250 and you’re still number 50 in the world. It can happen because you didn’t make so good result in the Grand Slams, the [Masters 1000 and 500s]. What about this other tournaments? What about this 250s? Because everybody will say [they don’t] care about this tournament then. Because nobody will play, if you have only two of these tournaments in the ranking.”
“Tournament directors want to have some top player coming. But then you say, ‘yeah but I need to concentrate for the 500 tournaments, I can not come to the 250’. And then these tournaments can be very bad. Because the last time last year I played very good in the small tournaments. Now I need concentration for Rotterdam, Dubai and what’s coming in the 500s.”
Davydenko missed the Australian Open in january due to a heel injury. It was the first time since Wimbledon 2001 that the Russian was missing from a major. “It was surprising because I never [withdrew] from a Grand Slam before,” he said. “All guys already played Australia and for me it’s really tough now to comeback. I never take rest in the beginning of the season or middle of the season. I wanna comeback and hope I starting play well because really December really practicing and then three weeks after Chennai didn’t touch racket. Say like two months no match, no tournament you play. It’s confidence, very low, you know. Feeling not so good.”
17-YEAR-OLD DIMITROV PUSHES NADAL TO THE LIMITS
Rafael Nadal has booked his spot in the quarterfinals in Rotterdam, but things went all but smoothly so far for the world number one. Nadal posted a marathon 4-6, 6-2, 7-5 first round win over Simone Bolelli, in which the Italian was hammering forehands similar to the way Verdasco was blasting winners past the Spaniard in the Australian Open semis. In his second round, Nadal was forced to play another tough three-setter against young wildcard Grigor Dimitrov. The Aussie Open champion prevailed after a two-hour-and-26-minute struggle against the 17-year-old Bulgarian: 7-5, 3-6, 6-2. Nadal faced double break point at 2-all in the final set, before taking control of the match. Dimitrov struggled with a left leg injury towards the end.
Dimitrov, ranked 478th, is playing in his second ATP tournament, after making his tour debut as a wildcard at another Dutch event in ‘s-Hertogenbosch last year. His signature shot is undoubtedly his beautiful one-handed backhand, with which he also manages to hit some outstanding aggressive slices. Dimitrov came back from a set down to defeat Tomas Berdych in the first round, and was not impressed by the status of his opponent today. He lost his opening service game but hung tough with Nadal, playing aggressively and hitting out on his shots throughout the match. Rafa meanwhile was having a hard time finding his rhythm, regularly missing routine forehands.
“I expected a tough match,” Nadal said. “He won against Berdych so he must be playing well, no. Anyway I didn’t play my best, that’s true. I think I made it a little bit easier for him to play well, no. Anyway, sure, he’s very good. He’s young, and he has unbelievable potential for be good player, no, but I didn’t play very well today.”
If Nadal doesn’t manage to up his level, he’ll be hard pressed to reach the final in Rotterdam, the event in which he posted his worst result of 2008, by losing to Andreas Seppi in the second round. Nadal will face Jo-Wilfried Tsonga in the quarterfinals and is scheduled to meet Gael Monfils, who beat him in straight sets in Doha earlier this year, in the semis.
The court plays fast in the Dutch harbour city and the US Open balls that are used stay low, so the conditions will favour Tsonga in his fourth career meeting with the world number one (Nadal has won two out of their three meetings, with his one loss coming in the Aussie Open semis in 2008). However, the big-serving, power-hitting Frenchman is coming off a title run in Johannesburg straight after the Australian Open and has his country’s event in Marseille coming up next week as well. It raises the question if he completely wants to commit to performing at his best here in Rotterdam. Of course, a match against the world number one is not a bad incentive for that.
Andy Murray, the second seed, is the big favorite to reach the final in the bottom half. After a disappointing fourth round exit to Australian Open sensation Fernando Verdasco in Melbourne, Murray beat Andreas Seppi in the second round on Thursday to set up a meeting with French lucky loser Marc Gicquel in the quarterfinals. The resurgent Mikhail Youzhny, a winner in Rotterdam in 2007, or Mario Ancic, could be his semifinal opponent. Ancic upset an underperforming Gilles Simon in three sets.
Sunday, February 1, 2009
Dag 14: De magie van Rod Laver
Toen Roger Federer drie jaar geleden bij het winnen van de Australian Open de hoofdprijs kreeg uitgereikt van de legendarische Rod Laver, brak hij in tranen uit en kon hij niet meer ophouden met huilen. Drie jaar na dato was Laver vandaag opnieuw van de partij, om in het stadion dat naar hem vernoemd is, de trofeeën te overhandigen aan beide finalisten. De aanwezigheid van de elfvoudig Grand Slam-kampioen maakt duidelijk wat los bij Federer. Terwijl hij aan zijn speech begon na zijn zwaarbevochten nederlaag tegen Rafael Nadal werd Federer opnieuw overmand door de emoties. “Het zal wel weer door Rod komen,” zei de nummer twee van de wereld, voordat hij enkele minuten wegstapte van de microfoon. Vriendin Mirka Vavrinec keek toe met een hand voor haar mond uit verbazing.
Nadal begon zijn overwinningsspeech met een verontschuldiging aan zijn grote rivaal. “Sorry voor vandaag, ik weet hoe slecht je je nu voelt,” sprak de nummer één van de wereld genereus en gemeend. Ook zei hij het erg speciaal te vinden om zijn trofee te mogen ontvangen van een legende als Laver.
De finale tussen Nadal en Federer was niet zo fenomenaal als de partij die beide kampioenen vorig jaar op Wimbledon speelden, daarvoor was het spelniveau iets te wisselvallig. Dat neemt niet weg dat de wedstrijd de boeken in zal gaan als een van de meest memorabele finales uit de geschiedenis van de Australian Open. Nadal die zijn eerste major op hard courts kon winnen, tegenover Federer die op jacht was naar het Grand Slam-record van Pete Sampras. Het affiche bracht Melbourne haar eerste vijfset-finale in 21 jaar tijd, met een overwinnaar uit Mallorca.
Voor Federer was het vooral een wedstrijd van gemiste kansen. In de eerste set liet de drievoudig kampioen in Melbourne een 4-2 voorsprong lopen, maar waar de Zwitser nog meer van zal balen is de manier waarop hij de derde set verloor. Serverend op 4-4 keek Nadal tegen een 0-40 achterstand aan, maar Federer kon geen break forceren. Bij zijn derde mogelijkheid maakte de nummer twee van de wereld zich op voor een tweede service van de Spanjaard, maar Federer sloeg zijn forehand return in het net.
Op 5-5 overleefde Nadal nog eens drie break kansen, voordat hij de tiebreak naar zich toe trok. Met een dubbele fout leverde Federer de sleutelset in. “Ik had deze wedstrijd misschien niet mogen verliezen,” verklaarde hij op de persconferentie. Toen Federer nog wel de vierde set wist te winnen maakte het publiek zich op voor een geweldige ontknoping, maar Nadal was eigenlijk van begin tot eind de betere speler in het slotstuk van de wedstrijd.
Opmerkelijk was de wijze waarop Federer vanaf een 30-0 voorsprong bij een 1-2 stand, zeven missers op rij produceerde, waarvan één dubbele fout. Hij leidde er zijn eigen ondergang mee in. Toen Nadal zijn service behield voor een 4-1 voorsprong, klonk voor het eerst in de wedstrijd het olé, olé, olé duidelijk hoorbaar van de tribunes. Met een forehand van Federer die over de baseline vloog was even later de partij gespeeld. Nadal viel op zijn rug met zijn armen gestrekt, net zoals hij deed toen hij de Wimbledon-titel won, en precies zoals we hem een kleine 48 uur eerder ook zagen liggen na zijn marathonstrijd met Fernando Verdasco.
En zodoende komt er een einde aan het eerste Grand Slam-toernooi van 2009. Nadal heeft zijn nummer één-positie op de wereldranglijst verstevigd en is nu maar liefst titelhouder op drie van de vier majors. Daarbij komt nog eens zijn status als regerend Olympisch kampioen. Nog even en de rivaliteit tussen Federer en Nadal gaat de boeken in als de mooiste aller tijden in de sport. En is het te vroeg om te speculeren over Nadal en het Grand Slam-record? 22 jaar en 6 Grand Slam-titels. Federer had op die leeftijd slechts één Wimbledon-titel op zijn palmares.
Het is 02:45 uur en Rafael Nadal is net klaar met zijn persconferentie. De Australian Open 2009 is geschiedenis en de vlucht naar Amsterdam vertrekt over iets meer dan 12 uur. Australië wordt wakker uit haar tennisdroom en keert terug naar haar dagelijkse routine.
Ik kan niet wachten op de reis van 24 uur en het temperatuurverschil van 40 graden.
De afgelopen twee weken heb ik in mijn blog meerdere keren proberen duidelijk te maken hoe populair tennis hier is in Australië. Maar al mijn pogingen ten spijt, de kwaliteitskrant The Age kwam vandaag met een onmogelijk te overtreffen voorbeeld. Nee, er stond geen grote foto op de voorpagina van Serena Williams met de winnaarstrofee, of een voorbeschouwing op de titanenstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal. No sir, midden in het finaleweekeinde van het grootste sportevenement van het zuidelijk halfrond opende het dagblad met een foto en groot artikel over een vierjarig Australisch meisje dat traint op een tennisacademie in Florida. Klein in de bovenhoek stonden verwijzingen naar zowel de heren- als vrouwenfinale, verderop in de krant. Wat waren die legendarische woorden van John McEnroe ook alweer? Juist. You can not be serious.
Terwijl de schoonmaakploeg alle rotzooi aan het opruimen is in de persruimte en de overgebleven journalisten allemaal aan de wijn of Heineken zitten, denk ik terug aan het optreden van Pete Murray voorafgaand aan de vrouwenfinale van gisteren. In zijn nummer opportunity zingt hij met enige regelmaat de woorden ‘it’s ending all too soon’. Twee weken toptennis vliegt inderdaad veel te snel voorbij. G’day mates.
Nadal begon zijn overwinningsspeech met een verontschuldiging aan zijn grote rivaal. “Sorry voor vandaag, ik weet hoe slecht je je nu voelt,” sprak de nummer één van de wereld genereus en gemeend. Ook zei hij het erg speciaal te vinden om zijn trofee te mogen ontvangen van een legende als Laver.
De finale tussen Nadal en Federer was niet zo fenomenaal als de partij die beide kampioenen vorig jaar op Wimbledon speelden, daarvoor was het spelniveau iets te wisselvallig. Dat neemt niet weg dat de wedstrijd de boeken in zal gaan als een van de meest memorabele finales uit de geschiedenis van de Australian Open. Nadal die zijn eerste major op hard courts kon winnen, tegenover Federer die op jacht was naar het Grand Slam-record van Pete Sampras. Het affiche bracht Melbourne haar eerste vijfset-finale in 21 jaar tijd, met een overwinnaar uit Mallorca.
Voor Federer was het vooral een wedstrijd van gemiste kansen. In de eerste set liet de drievoudig kampioen in Melbourne een 4-2 voorsprong lopen, maar waar de Zwitser nog meer van zal balen is de manier waarop hij de derde set verloor. Serverend op 4-4 keek Nadal tegen een 0-40 achterstand aan, maar Federer kon geen break forceren. Bij zijn derde mogelijkheid maakte de nummer twee van de wereld zich op voor een tweede service van de Spanjaard, maar Federer sloeg zijn forehand return in het net.
Op 5-5 overleefde Nadal nog eens drie break kansen, voordat hij de tiebreak naar zich toe trok. Met een dubbele fout leverde Federer de sleutelset in. “Ik had deze wedstrijd misschien niet mogen verliezen,” verklaarde hij op de persconferentie. Toen Federer nog wel de vierde set wist te winnen maakte het publiek zich op voor een geweldige ontknoping, maar Nadal was eigenlijk van begin tot eind de betere speler in het slotstuk van de wedstrijd.
Opmerkelijk was de wijze waarop Federer vanaf een 30-0 voorsprong bij een 1-2 stand, zeven missers op rij produceerde, waarvan één dubbele fout. Hij leidde er zijn eigen ondergang mee in. Toen Nadal zijn service behield voor een 4-1 voorsprong, klonk voor het eerst in de wedstrijd het olé, olé, olé duidelijk hoorbaar van de tribunes. Met een forehand van Federer die over de baseline vloog was even later de partij gespeeld. Nadal viel op zijn rug met zijn armen gestrekt, net zoals hij deed toen hij de Wimbledon-titel won, en precies zoals we hem een kleine 48 uur eerder ook zagen liggen na zijn marathonstrijd met Fernando Verdasco.
En zodoende komt er een einde aan het eerste Grand Slam-toernooi van 2009. Nadal heeft zijn nummer één-positie op de wereldranglijst verstevigd en is nu maar liefst titelhouder op drie van de vier majors. Daarbij komt nog eens zijn status als regerend Olympisch kampioen. Nog even en de rivaliteit tussen Federer en Nadal gaat de boeken in als de mooiste aller tijden in de sport. En is het te vroeg om te speculeren over Nadal en het Grand Slam-record? 22 jaar en 6 Grand Slam-titels. Federer had op die leeftijd slechts één Wimbledon-titel op zijn palmares.
Het is 02:45 uur en Rafael Nadal is net klaar met zijn persconferentie. De Australian Open 2009 is geschiedenis en de vlucht naar Amsterdam vertrekt over iets meer dan 12 uur. Australië wordt wakker uit haar tennisdroom en keert terug naar haar dagelijkse routine.
Ik kan niet wachten op de reis van 24 uur en het temperatuurverschil van 40 graden.
De afgelopen twee weken heb ik in mijn blog meerdere keren proberen duidelijk te maken hoe populair tennis hier is in Australië. Maar al mijn pogingen ten spijt, de kwaliteitskrant The Age kwam vandaag met een onmogelijk te overtreffen voorbeeld. Nee, er stond geen grote foto op de voorpagina van Serena Williams met de winnaarstrofee, of een voorbeschouwing op de titanenstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal. No sir, midden in het finaleweekeinde van het grootste sportevenement van het zuidelijk halfrond opende het dagblad met een foto en groot artikel over een vierjarig Australisch meisje dat traint op een tennisacademie in Florida. Klein in de bovenhoek stonden verwijzingen naar zowel de heren- als vrouwenfinale, verderop in de krant. Wat waren die legendarische woorden van John McEnroe ook alweer? Juist. You can not be serious.
Terwijl de schoonmaakploeg alle rotzooi aan het opruimen is in de persruimte en de overgebleven journalisten allemaal aan de wijn of Heineken zitten, denk ik terug aan het optreden van Pete Murray voorafgaand aan de vrouwenfinale van gisteren. In zijn nummer opportunity zingt hij met enige regelmaat de woorden ‘it’s ending all too soon’. Twee weken toptennis vliegt inderdaad veel te snel voorbij. G’day mates.
Saturday, January 31, 2009
Dag 13: Dinara de ballenjongen
Bosbranden, massale stroomstoringen en het uitvallen van treinen en trams. Op een gegeven moment is een hittegolf niet leuk meer. De thermometer gaf op vrijdag een temperatuur van 45.1 graden aan, en daarmee gaat 30 januari 2009 de boeken in als de op één na warmste dag uit de geschiedenis van Melbourne. Alleen op 13 januari 1939 was het nog warmer. Het werd toen 45.6 graden. Opmerkelijk genoeg was het donderdag en woensdag ook zó heet, dat beide dagen inmiddels tot de tien warmsten aller tijden behoren. Het werd respectievelijk 43.7 en 43.4 graden.
Het hotel waar ik verblijf werd gespaard van de grootste ellende – alleen een lift begaf het vanwege de extreme omstandigheden - maar het grote casino op een steenworp afstand moest de deuren sluiten omdat alle stroom uitviel. In totaal werden niet minder dan 500.000 huizen en ondernemingen getroffen in Melbourne en omgeving. De onmenselijke hitte had een groot deel van de stad verlamd.
Een temperatuur van tussen de 30 en 35 graden voelde vandaag in vergelijking zeer aangenaam aan. Toen de vrouwenfinale op Melbourne Park eenmaal begon om half acht in de avond, was het heerlijk toeven op de tribune. Niet dat we er met zijn allen lang hebben moeten zitten. Serena Williams was namelijk veel te sterk voor de nerveuze Dinara Safina, die geen moment in de wedstrijd heeft gezeten. De winnares van vandaag zou de nummer één-positie op de wereldranglijst bereiken, en die extra druk was iets te veel voor de onervaren Russin, zo gaf ze na afloop op de persconferentie ook toe.
Na 22 minuten had Williams de eerste set met 6-0 op zak, waarbij ze niet meer dan acht punten moest afstaan aan haar opponente. Aan het begin van de tweede set oogde de drievoudig kampioene in Melbourne ietwat nerveus, maar nadat ze in de openingsgame haar servicegame goedkoop inleverde, weigerde Safina te bouwen op haar voorsprong. Met een onnodig gemiste backhand raakte de nummer drie van de wereld de break direct kwijt en daarmee had ze haar laatste kans in feite al verspeeld. Met een dubbele fout ging ook de volgende servicegame van Safina naar Williams, en twee lovegames van de 27-jarige Amerikaanse op eigen opslag brachten haar op een 4-1 voorsprong.
Safina brak bijna in huilen uit op de baan, maar kon haar emoties (voorlopig) in bedwang houden. Ze stuitte met haar racket op de grond, voor ze in de volgende game voor het eerst in de partij haar service wist te behouden. Williams kwam echter niet meer in problemen.
Het einde van de wedstrijd was typerend voor het entertainmentgehalte van de partij. Geen flitsende winner gevolgd door een uitbarsting van vreugde bracht ons de eerste Grand Slam-winnares van 2009, maar een slap drop shotje van Safina, dat net naast de lijn viel, maar pas laat uit werd gegeven door de lijnrechter. Wat volgde was een lauwe reactie van zowel Williams als het publiek. ‘Oh ja, de wedstrijd is afgelopen’, besefte iedereen na het kleine moment van verwarring. En natuurlijk was er de teleurstelling bij de fans, die op meer hadden gehoopt dan een eenzijdige wedstrijd van 59 minuten.
Williams wilde door haar knieën zakken maar leek zich vanwege het tamme applaus dat van de tribunes kwam te bedenken. Ze liep met een enigszins vertwijfelde blik op haar gezicht naar haar box, waar ze het feestje van haar tiende Grand Slam-overwinning vierde. De emoties vielen in het niet bij de extase die we bij haar zagen toen ze vorig jaar de titel op de US Open won. Wilde vreugdesprongen en een schaterlach waar maar gaan einde aan kwam waren de taferelen in New York. Hier in Melbourne bleef het bij een voorzichtige glimlach en enkele high fives met familie en vrienden. Ondertussen zat Safina op het bankje te huilen.
De 22-jarige Moskoviete verontschuldigde zich na afloop bij de prijsuitreiking voor haar teleurstellende optreden. “Ik was vandaag slechts een ballenjongen,” vertelde de Russin bij het in ontvangst nemen van haar tweede prijs. Ze voelde zich dus wel heel erg vreemd voor een jongedame.
Serena Williams was overigens traditioneel te laat voor haar persconferentie. Toen 20 minuten na de geplande tijd werd aangekondigd dat de kersverse kampioene op weg was naar de interviewruimte, klonk er onder de journalisten een cynisch applaus door de persruimte. Williams was wel weer goed voor een aantal spraakmakende quotes.
“Ik had deze overwinning echt nodig,” vertelde ze. “Ik wilde per se die 10e Grand Slam-titel binnenhalen. Ik denk dat ik anders ook nog wel een keer die kans zou krijgen, maar je weet nooit hoe het gaat in het leven.”
De nummer één-positie kon de tennisdiva weinig interesseren. “Ik was het helemaal vergeten, tot ze na afloop in mijn box zeiden dat ik nu weer nummer één ben. Ik geloof altijd dat ik de beste ben, of ik nou eerste sta, of honderdste.”
En gevraagd of het niet verrassend is dat een set in een Grand Slam-finale met 6-0 gewonnen kan worden, zei Williams: “Je moet nooit verbaasd zijn over iets dat ik doe.”
Tot slot wilde iemand nog weten wat Serena verwacht van de mannenfinale tussen Roger Federer en Rafael Nadal. “Ik weet het niet, ik ben een grote fan van allebei. Ik denk dat ik hun handtekeningen wil.” Dat zouden de ballenjongens ook wel willen, of niet Dinara?
Het hotel waar ik verblijf werd gespaard van de grootste ellende – alleen een lift begaf het vanwege de extreme omstandigheden - maar het grote casino op een steenworp afstand moest de deuren sluiten omdat alle stroom uitviel. In totaal werden niet minder dan 500.000 huizen en ondernemingen getroffen in Melbourne en omgeving. De onmenselijke hitte had een groot deel van de stad verlamd.
Een temperatuur van tussen de 30 en 35 graden voelde vandaag in vergelijking zeer aangenaam aan. Toen de vrouwenfinale op Melbourne Park eenmaal begon om half acht in de avond, was het heerlijk toeven op de tribune. Niet dat we er met zijn allen lang hebben moeten zitten. Serena Williams was namelijk veel te sterk voor de nerveuze Dinara Safina, die geen moment in de wedstrijd heeft gezeten. De winnares van vandaag zou de nummer één-positie op de wereldranglijst bereiken, en die extra druk was iets te veel voor de onervaren Russin, zo gaf ze na afloop op de persconferentie ook toe.
Na 22 minuten had Williams de eerste set met 6-0 op zak, waarbij ze niet meer dan acht punten moest afstaan aan haar opponente. Aan het begin van de tweede set oogde de drievoudig kampioene in Melbourne ietwat nerveus, maar nadat ze in de openingsgame haar servicegame goedkoop inleverde, weigerde Safina te bouwen op haar voorsprong. Met een onnodig gemiste backhand raakte de nummer drie van de wereld de break direct kwijt en daarmee had ze haar laatste kans in feite al verspeeld. Met een dubbele fout ging ook de volgende servicegame van Safina naar Williams, en twee lovegames van de 27-jarige Amerikaanse op eigen opslag brachten haar op een 4-1 voorsprong.
Safina brak bijna in huilen uit op de baan, maar kon haar emoties (voorlopig) in bedwang houden. Ze stuitte met haar racket op de grond, voor ze in de volgende game voor het eerst in de partij haar service wist te behouden. Williams kwam echter niet meer in problemen.
Het einde van de wedstrijd was typerend voor het entertainmentgehalte van de partij. Geen flitsende winner gevolgd door een uitbarsting van vreugde bracht ons de eerste Grand Slam-winnares van 2009, maar een slap drop shotje van Safina, dat net naast de lijn viel, maar pas laat uit werd gegeven door de lijnrechter. Wat volgde was een lauwe reactie van zowel Williams als het publiek. ‘Oh ja, de wedstrijd is afgelopen’, besefte iedereen na het kleine moment van verwarring. En natuurlijk was er de teleurstelling bij de fans, die op meer hadden gehoopt dan een eenzijdige wedstrijd van 59 minuten.
Williams wilde door haar knieën zakken maar leek zich vanwege het tamme applaus dat van de tribunes kwam te bedenken. Ze liep met een enigszins vertwijfelde blik op haar gezicht naar haar box, waar ze het feestje van haar tiende Grand Slam-overwinning vierde. De emoties vielen in het niet bij de extase die we bij haar zagen toen ze vorig jaar de titel op de US Open won. Wilde vreugdesprongen en een schaterlach waar maar gaan einde aan kwam waren de taferelen in New York. Hier in Melbourne bleef het bij een voorzichtige glimlach en enkele high fives met familie en vrienden. Ondertussen zat Safina op het bankje te huilen.
De 22-jarige Moskoviete verontschuldigde zich na afloop bij de prijsuitreiking voor haar teleurstellende optreden. “Ik was vandaag slechts een ballenjongen,” vertelde de Russin bij het in ontvangst nemen van haar tweede prijs. Ze voelde zich dus wel heel erg vreemd voor een jongedame.
Serena Williams was overigens traditioneel te laat voor haar persconferentie. Toen 20 minuten na de geplande tijd werd aangekondigd dat de kersverse kampioene op weg was naar de interviewruimte, klonk er onder de journalisten een cynisch applaus door de persruimte. Williams was wel weer goed voor een aantal spraakmakende quotes.
“Ik had deze overwinning echt nodig,” vertelde ze. “Ik wilde per se die 10e Grand Slam-titel binnenhalen. Ik denk dat ik anders ook nog wel een keer die kans zou krijgen, maar je weet nooit hoe het gaat in het leven.”
De nummer één-positie kon de tennisdiva weinig interesseren. “Ik was het helemaal vergeten, tot ze na afloop in mijn box zeiden dat ik nu weer nummer één ben. Ik geloof altijd dat ik de beste ben, of ik nou eerste sta, of honderdste.”
En gevraagd of het niet verrassend is dat een set in een Grand Slam-finale met 6-0 gewonnen kan worden, zei Williams: “Je moet nooit verbaasd zijn over iets dat ik doe.”
Tot slot wilde iemand nog weten wat Serena verwacht van de mannenfinale tussen Roger Federer en Rafael Nadal. “Ik weet het niet, ik ben een grote fan van allebei. Ik denk dat ik hun handtekeningen wil.” Dat zouden de ballenjongens ook wel willen, of niet Dinara?
Dag 12: Viva España
Is het te vroeg in het seizoen om te spreken van een wedstrijd van het jaar? Na een titanenstrijd van vijf uur en 14 minuten tegen zijn landgenoot Fernando Verdasco, plaatste Rafael Nadal zich voor het eerst in zijn carrière voor de finale van de Australian Open. De wijze waarop dat gebeurde was adembenemend.
In de langste wedstrijd uit de historie van het toernooi, veroverde Fernando Verdasco de harten van de tennisfans Down Under. Het spelniveau van de nummer 14 van de wereld was fenomenaal. De kracht waarmee de 25-jarige Madrileen zijn forehands de hele wedstrijd lang door de baan ramde zorgde keer op keer voor verbazing op de tribunes. Het stadion zuchtte van bewondering wanneer Verdasco weer eens een raket lanceerde uit zijn linkerarm, maar net wanneer iedereen in juichen uit wilde barsten, was daar Nadal die keer op keer uit onmogelijke posities de ballen toch nog terug wist te brengen. Ook maakte Verdasco opnieuw indruk met sterk serveerwerk. “Andy!”, riep een fan, verwijzend naar de kanonskogels die Roddick normaal produceert bij zijn opslagen.
Er kwam maar geen einde aan het aantal miraculeuze punten in de partij. Wanneer je dacht alles wel gezien te hebben, slaat Verdasco een smash snoeihard tegen de baseline aan, steekt Nadal zijn racket uit en schept de bal in een flitsende reactie terug, en passeert zijn verbaasde tegenstander vervolgens bij de volgende bal met een kort cross geslagen forehand. Mensen op de tribunes schudden hun hoofden van ongeloof. Journalisten op de perstribune zijn voor even weer gewone tennisfans en schreeuwen het uit van plezier. Na nog maar eens een prachtige rally schreeuwt een fan op de tribune: “I love you both!” Zeg dat wel.
Terwijl de klok middernacht slaat in Melbourne spelen Nadal en Verdasco de tiebreak van de vierde set. De Rod Laver Arena is niet stil te krijgen en de mensen willen nog lang niet naar huis. Vurig wordt Verdasco aangemoedigd, want iedereen wil een vijfde set zien. Nadal wordt overrompeld en komt met 6-0 achter, en twee punten later heeft Verdasco dankzij een servicewinner de set binnen. Wie niet beter zou weten zou denken dat Jelena Dokic nog aan het spelen was, zo fanatiek reageren de fans op de setwinst van de underdog.
Rod Laver, de legende zelve, zit ook in het stadion dat zijn naam draagt, op enkele meters van de perstribune. De inmiddels 70-jarige, elfvoudig Grand Slam-kampioen, verlaat het stadion bij het begin van de vijfde set, maar de Australische tennisheld denkt zeker niet aan opstappen. Even later keert The Rocket terug met een lekker bakje friet.
In de vijfde set heeft Nadal een licht overwicht, maar vijf breakkansen zijn aan de nummer één van de wereld niet besteed, totdat Verdasco op 4-5 serveert om in de partij te blijven. Nadat het eerste punt van de game na een uitputtende rally naar Nadal gaat, bezorgen een dubbele fout en een forehandfout van Verdasco de man uit Mallorca drie matchpoints.
Nadal vertelde op de persconferentie dat hij op dit moment begon te huilen. Alle spanning en emoties van de heftige strijd werden hem even te veel. Verdasco kwam van 0-40 terug tot 30-40, maar leverde de wedstrijd op de meest afschuwelijke wijze in, door het slaan van een dubbele fout. Nadal viel op zijn rug met zijn armen gestrekt, alsof hij het toernooi had gewonnen. Het is 01:07 uur en twee Spaanse vrienden hebben zojuist geschiedenis geschreven. De wedstrijd gaat de boeken in als de langste partij uit de historie van de Australian Open, en zal tevens worden herinnerd als een van de mooiste duels van het decennium. “Hij verdiende het ook om te winnen,” zei Nadal na afloop, die onder de indruk was van het feit dat zijn tegenstander maar liefst 95 winners sloeg in de partij. “Dat zijn er wel heel veel,” zei hij met een grote lach op zijn gezicht.
Nadal plaatste zich dankzij zijn overwinning voor het eerst voor een Grand Slam-finale op hard courts. Het wordt tevens de eerste keer dat hij Federer treft in een major buiten Wimbledon en Roland Garros.
De Spanjaard vroeg tijdens de persconferentie enigszins verschrikt hoe laat het was, terwijl hij op zijn horloge keek, maar niet het feit dat we allemaal om 02:45 uur nog in de interviewzaal zaten verbaasde Nadal. “Mijn horloge staat nog op Spaanse tijd,” lachte hij. Roger Federer, die lekker genoot van een extra dag rust terwijl zijn toekomstige tegenstander stond te zwoegen in de late uurtjes, zal ongetwijfeld hebben meegelachen....
In de langste wedstrijd uit de historie van het toernooi, veroverde Fernando Verdasco de harten van de tennisfans Down Under. Het spelniveau van de nummer 14 van de wereld was fenomenaal. De kracht waarmee de 25-jarige Madrileen zijn forehands de hele wedstrijd lang door de baan ramde zorgde keer op keer voor verbazing op de tribunes. Het stadion zuchtte van bewondering wanneer Verdasco weer eens een raket lanceerde uit zijn linkerarm, maar net wanneer iedereen in juichen uit wilde barsten, was daar Nadal die keer op keer uit onmogelijke posities de ballen toch nog terug wist te brengen. Ook maakte Verdasco opnieuw indruk met sterk serveerwerk. “Andy!”, riep een fan, verwijzend naar de kanonskogels die Roddick normaal produceert bij zijn opslagen.
Er kwam maar geen einde aan het aantal miraculeuze punten in de partij. Wanneer je dacht alles wel gezien te hebben, slaat Verdasco een smash snoeihard tegen de baseline aan, steekt Nadal zijn racket uit en schept de bal in een flitsende reactie terug, en passeert zijn verbaasde tegenstander vervolgens bij de volgende bal met een kort cross geslagen forehand. Mensen op de tribunes schudden hun hoofden van ongeloof. Journalisten op de perstribune zijn voor even weer gewone tennisfans en schreeuwen het uit van plezier. Na nog maar eens een prachtige rally schreeuwt een fan op de tribune: “I love you both!” Zeg dat wel.
Terwijl de klok middernacht slaat in Melbourne spelen Nadal en Verdasco de tiebreak van de vierde set. De Rod Laver Arena is niet stil te krijgen en de mensen willen nog lang niet naar huis. Vurig wordt Verdasco aangemoedigd, want iedereen wil een vijfde set zien. Nadal wordt overrompeld en komt met 6-0 achter, en twee punten later heeft Verdasco dankzij een servicewinner de set binnen. Wie niet beter zou weten zou denken dat Jelena Dokic nog aan het spelen was, zo fanatiek reageren de fans op de setwinst van de underdog.
Rod Laver, de legende zelve, zit ook in het stadion dat zijn naam draagt, op enkele meters van de perstribune. De inmiddels 70-jarige, elfvoudig Grand Slam-kampioen, verlaat het stadion bij het begin van de vijfde set, maar de Australische tennisheld denkt zeker niet aan opstappen. Even later keert The Rocket terug met een lekker bakje friet.
In de vijfde set heeft Nadal een licht overwicht, maar vijf breakkansen zijn aan de nummer één van de wereld niet besteed, totdat Verdasco op 4-5 serveert om in de partij te blijven. Nadat het eerste punt van de game na een uitputtende rally naar Nadal gaat, bezorgen een dubbele fout en een forehandfout van Verdasco de man uit Mallorca drie matchpoints.
Nadal vertelde op de persconferentie dat hij op dit moment begon te huilen. Alle spanning en emoties van de heftige strijd werden hem even te veel. Verdasco kwam van 0-40 terug tot 30-40, maar leverde de wedstrijd op de meest afschuwelijke wijze in, door het slaan van een dubbele fout. Nadal viel op zijn rug met zijn armen gestrekt, alsof hij het toernooi had gewonnen. Het is 01:07 uur en twee Spaanse vrienden hebben zojuist geschiedenis geschreven. De wedstrijd gaat de boeken in als de langste partij uit de historie van de Australian Open, en zal tevens worden herinnerd als een van de mooiste duels van het decennium. “Hij verdiende het ook om te winnen,” zei Nadal na afloop, die onder de indruk was van het feit dat zijn tegenstander maar liefst 95 winners sloeg in de partij. “Dat zijn er wel heel veel,” zei hij met een grote lach op zijn gezicht.
Nadal plaatste zich dankzij zijn overwinning voor het eerst voor een Grand Slam-finale op hard courts. Het wordt tevens de eerste keer dat hij Federer treft in een major buiten Wimbledon en Roland Garros.
De Spanjaard vroeg tijdens de persconferentie enigszins verschrikt hoe laat het was, terwijl hij op zijn horloge keek, maar niet het feit dat we allemaal om 02:45 uur nog in de interviewzaal zaten verbaasde Nadal. “Mijn horloge staat nog op Spaanse tijd,” lachte hij. Roger Federer, die lekker genoot van een extra dag rust terwijl zijn toekomstige tegenstander stond te zwoegen in de late uurtjes, zal ongetwijfeld hebben meegelachen....
Subscribe to:
Posts (Atom)
