Hoezo, geluidsoverlast?

Heb ik het onheil gisteren over mijzelf afgeroepen door het te hebben over het hinderende geluid afkomstig van het centre court? Ja, het was een storende factor tijdens mijn interview met Na Li, maar gelukkig zat ik een kleine meter van haar verwijderd en konden we met lichte stemverheffing gewoon ons gesprek voortzetten. Dat het allemaal nog een stapje erger kan, bleek vanmiddag…

Het was vanaf 12.00 uur ‘All Acces Hour’ in het Sportpaleis. Dat houdt in dat de vier hoogst geplaatste speelsters beschikbaar zijn om vragen te beantwoorden van de media in waar op papier een uur tijd voor staat.. Bij het gros van de toernooien doen alle speelsters dit tegelijk, of 2 na 2. Elke speelster zit aan een eigen tafel, waarbij de journalisten aan kunnen schuiven en op kunnen staan wanneer zij willen.

In Antwerpen werkt het anders. Daar verschilt het vragenuurtje in principe niets van een normale persconferentie. De speelster neemt plaats achter de verhoogde tafel voor het sponsorboard met de welbekende microfoons en staat de pers te woord. Persoonlijk ben ik geen fan van dit format, mede door de lange wachttijden tussen de verschillende sessies. Maar de interviewruimte in het Sportpaleis is te klein om het anders te doen.

De eerste speelster die vanmiddag aan bod kwam was Anna Chakvetadze, de als tweede geplaatste Russin. De andere journalisten stonden niet bepaald te springen om haar wat te vragen, dus het liep al vrij snel uit op een tweegesprek tussen mij en Anna. Ze vertelde me na afloop met een lach dat ze van mij geen vragen meer wenst te krijgen, waarop ik haar zei dat ik ervoor wilde zorgen dat ze niet voor niets naar het perscentrum was gekomen.

Eigenlijk gebeurde met Patty Schnyder en Daniela Hantuchova vrijwel hetzelfde, hoewel voor Hantuchova nog wel enigszins interesse was. Schnyder dreigde zonder maar één vraag te hoeven beantwoorden rechtsomkeert te kunnen maken, dus uit medeleven begon ik maar weer een gesprekje.

De sessie met Hantuchova leverde tot nu toe de meest irriterende / lachwekkende situatie van het toernooi op. Terwijl de Slowaakse net was begonnen met het beantwoorden van vragen, vond op het centre court de aankondiging voor de volgende wedstrijd plaats. Als u de Diamond Games ooit heeft bezocht, weet u dat dit niet enkel met woorden wordt beklonken. Nee, voor de ballenjongens, de lijnrechters, en vervolgens beide spelers, wordt in totaal 4x een allesoverheersende beat gestart. Gisteren heb ik u duidelijk gemaakt hoezeer er in de persruimte hinder wordt ondervonden van de geluiden afkomstig van het centre court.

Tijdens de muziek was het stil in de persruimte en vielen er veel gepikeerde, schuddende hoofden te aanschouwen. Er kon immers onmogelijk een vraag gesteld worden. Hantuchova kon er wel enigszins om lachen en vroeg zich af of de umpire wellicht ook een eigen muziekje heeft. Toen ik bij het afzwakken van de verschillende muzikale hoogstandjes een vraag probeerde te stellen, of beter gezegd, half te schreeuwen, kon de Slowaakse mij toch nog niet verstaan. In tweede instantie lukte het nóg niet. Allez, daar begint het volgende muziekje alweer… Een kleine minuut later draait Daniela de rollen om en vraagt ze aan mij: ‘kan je de vraag toch nog wel herinneren?’ Drie keer was scheepsrecht voor mij, want er was nu eindelijk een einde gekomen aan de herrie.

De rust leek hersteld, totdat plotseling de microfoons voor de neus van Hantuchova ontzettend begonnen te piepen. “Wat zullen we nog meer krijgen? Ik denk dat ik moet gaan oppassen, straks valt er nog iets van het dak naar beneden,” reageert ze.

Bij elkaar opgeteld duurden alle onderbrekingen misschien nog wel langer dan de vragensessie zelf, maar Hantuchova bleef desalniettemin vrolijk antwoorden. Chapeau.

Voor één speelster was er natuurlijk wel ruimschoots aandacht, en dat was Justine Henin. Justine was in een goed humeur en gaf uitgebreide antwoorden aan de vele nieuwsgierige Belgische journalisten. Over wat ze precies zei zult u morgen in de kranten voldoende kunnen lezen.