Kroniek van een (beginnend) tennisjournalist * Deel 2

Februari stond voor mij in het teken van mijn eerste serieuze stappen in de richting van een carrière als tennisjournalist. Als correspondent van de op een na grootste Amerikaanse tennis website, TennisReporters.net, werd mij de gelegenheid geboden om verslag te doen van de Proximus Diamond Games in Antwerpen en het ABN AMRO World Tennis Tournament in Rotterdam. Twee weken lang maakte ik deel uit van het professionele tenniscircuit en in het volgende stuk zal ik beschrijven wat ik allemaal heb meegemaakt tijdens deze evenementen.

Dinsdag, 20 februari

Na de bewogen week in Antwerpen, was het op maandag tijd om alle belevenissen eens rustig te laten bezinken. De lange dagen en alle bijbehorende indrukken hakken er toch in en de batterijen moesten even opnieuw opgeladen worden voor een nieuwe zware week.

Bij het in de auto stappen zo rond 9.15 uur is het even een gekke gedachte dat er vanaf vandaag een heel ander toernooi op het programma staat. Geen emotionele fans die hun laatste eerbetoon aan Kim Clijsters brengen. Geen verduisterde arena meer voor aanvang van een wedstrijd. Geen optredens tijdens de avondsessie. Kortom, geen afslag Antwerpen.

Waar ik voorafgaand aan deze twee drukke weken de Proximus Diamond Games meer zag als een opwarmertje voor het ATP toernooi in Rotterdam, wist ik eigenlijk nu al dat de komende week nooit zou kunnen tippen aan wat ik in België allemaal heb gezien en meegemaakt.

Het is tegen 11 uur als ik mij meld bij Ahoy. Na bij eerdere bezoeken aan het toernooi altijd door te hebben gereden naar de dichtstbijzijnde parkeergarage, rijd ik vandaag het terreincomplex op. Ik overleg de parkeerassistent een brief waarin uitgelegd staat dat ik van de pers ben en mag vervolgens doorrijden. Het blijft leuk, zo’n vip-behandeling.

Ik ga naar binnen via de spelersingang en haal daar mijn perspas op. Hier bevinden zich tevens alle lijnrechters, die een eigen hoekje hebben met televisie en een aantal banken. Vervolgens is het door naar de perstribune. Hoewel, perstribune is een groot woord. Voor in een vak op de tribune is over een rij stoelen een soort houten stellage geplaatst met een aantal stopcontacten daarin. Er kunnen niet veel meer dan 10 journalisten plaatsnemen. De rest zit op de 3 rijen daarboven, gereserveerd voor de pers. Met weemoed denk ik terug aan Antwerpen.

De dag begint wel met een Belgisch tintje, want Kristof Vliegen opent het bal op deze dinsdagmorgen tegen Jarkko Nieminen uit Finland. Het is een behoorlijke omschakeling om na een week vrouwentennis weer een mannenpartij te zien. Dat gaat allemaal toch nét wat harder.

Kort na het begin van de wedstrijd word ik vergezeld door een journalist van het plaatselijke Radio Rijnmond. We raken in gesprek over Feyenoord, want ik, als supporter, herken de stem van de man die altijd verslag doet van de wedstrijden van mijn club. Aangezien er weinig positiefs te melden valt over Feyenoord dit jaar houdt het gesprek snel op. De man vertrekt van de tribune en komt zo’n 20 minuten later terug met de mededeling dat Lleyton Hewitt straks een persconferentie geeft. En als een tennisser een persconferentie geeft tijdens een evenement, kan dat eigenlijk maar één ding betekenen… afmelding voor het toernooi.

De 34e editie van het ABN AMRO World Tennis Tournament was net als het jaar daarvoor alweer getroffen door meerdere terugtrekkingen, maar een afmelding van publiekstrekker Hewitt zou na het afzeggen van onder meer Gasquet, Ancic en Baghdatis wel een erg grote teleurstelling zijn.

Toen Hewitt op de persconferentie een uur later daadwerkelijk aangaf te geblesseerd te zijn om deel te nemen was voor toernooidirecteur Richard Krajicek de dag wel behoorlijk verpest. “Het was een harde klap en ik ben nu toch wel een beetje verdrietig. Hij belde me vanochtend en dan weet je al hoe laat het is. Hij belt niet om te vertellen hoe leuk zijn vakantie was.”

Persoonlijk baalde ik ook behoorlijk van het terugtrekken van Hewitt, mede omdat een mooi affiche met Gael Monfils in de eerste ronde op woensdagavond in het water viel.

Gelukkig viel er nog wel wat te genieten die dag, want de gebroeders Bryan waren deze week voor het eerst in Nederland en lieten aan het eind van de middagsessie zien dat dubbelspel ook erg boeiend kan zijn. De nauwelijks te onderscheiden tweeling aan het werk te zien is echt genieten geblazen. Met hun identieke maniertjes, fanatieke spel en geweldige klasse vermaken de Amerikanen het publiek op een manier zelden te zien bij een dubbelpartij. Ik kijk na de overwinning van de Bryans nu al uit naar de volgende ronde. En met die gedachte keer ik huiswaarts.

Woensdag, 21 Februari

Mijn tweede dag in Rotterdam stond eigenlijk in het teken van de rentree van Martin Verkerk, onze Nederlandse tennisheld die in 2003 bijna het ondenkbare presteerde door uit het niets de finale van Roland Garros te bereiken.

Ik zeg eigenlijk, omdat er een verrassing uit de hoge hoed kwam. Etienne de Villiers, president van de ATP, was in Rotterdam en hij gaf een persconferentie. Voor de goede orde, als meneer de baas een persconferentie geeft, dan doet hij dit natuurlijk niet in het achterafhoekje van de persruimte, nee, meneer De Villiers gaat hiervoor naar de ABN AMRO VIP Lounge. En de journalisten krijgen natuurlijk niet zomaar toegang tot deze zeer exclusieve ruimte, nee, hiervoor moet men eerst een speciaal kaartje krijgen, want we praten hier natuurlijk wel over een VIP Lounge.

Goed, ik hoefde nog net geen stropdas aan te trekken, maar we kwamen uiteindelijk binnen met z’n allen.

Daar, in een oncomfortabele stand in de lounge met te weinig stoeltjes en tafeltjes en een erg luidruchtige omgeving, zaten Richard Krajicek en Etienne de Villiers klaar voor de persconferentie, VIP-style. Waar men uiteindelijk niet aan heeft gedacht, is dat er hier geen microfoons zijn en dus kunnen we met zijn allen bijna niks horen van wat er wordt gezegd. Vervolgens komt men enkele minuten later met een microfoon aanzetten, maar jammer genoeg was deze aangesloten op een geluidsinstallatie in het Sportpaleis van Antwerpen, dus de ontvangst werd er niet veel beter op.

Enfin, iedereen in de stand omgeven door de luidruchtige VIP Lounge deed zijn uiterste best om te kunnen verstaan wat er werd gezegd en na het wat dichter naar voren lopen kon er zowaar het een en ander worden opgemaakt uit de woorden van de sprekers.

Uiteindelijk voelde ik me ondanks de wat slordig geregelde persconferentie toch weer behoorlijk bevoorrecht hier bij te zijn. Etienne de Villiers was nog nooit eerder op het ABN AMRO W.T.T. geweest en nu sta ik hier bij een persconferentie van de ATP-topman. Het feit dat De Villiers een aantal toekomstplannen van de ATP onthult maakt de beleving helemaal bijzonder.

Maar zoals gezegd stond er meer op het programma deze dag. Martin Verkerk zou na ruim twee jaar afwezigheid op de ATP Tour dan eindelijk zijn langverwachte comeback maken. Iedereen keek met smart uit naar het optreden van de lange man uit Alphen aan den Rijn, want er viel voor de Nederlandse tennisfan niet erg veel te genieten de laatste jaren. Misschien dat de voormalig Top-20 speler nog een aantal goede jaren in zich heeft?

Het optreden van Verkerk werd een fiasco. Enkele kilo’s te zwaar en slecht bewegend op de baan, gaat hij roemloos in twee sets ten onder tegen de laaggeklasseerde Rik de Voest uit Zuid-Afrika. Een terugkeer naar de wereldtop lijkt onwaarschijnlijk.

Donderdag, 21 Februari

Het toernooi was met de vele afzeggingen natuurlijk al enigszins gedevalueerd, maar als dan ook twee van de overgebleven favorieten – Gael Monfils en Tomas Berdych – nog eens in de eerste ronde verliezen, dan wordt het toernooi er voor de buitenwacht niet veel interessanter op. Dit geeft mij wel de gelegenheid om vandaag eens op mijn gemakje, samen met een vriend, het complex te verkennen. Ik hoef op deze donderdag namelijk geen artikel in te sturen.

Het ABN AMRO toernooi onderscheidt zich van de Proximus Diamond Games in Antwerpen met de randactiviteiten die het organiseert. Zo is er tijdens de toernooiweek in Ahoy een ‘Tennis Plaza’, waar zich diverse horecagelegenheden bevinden, winkeltjes en computers waarmee de bezoekers gratis het internet op kunnen. Ook kan men hier zijn of haar servicesnelheid laten meten.

Nieuw dit jaar was het ‘Sports Plaza’, waar diverse vormen van tennis gespeeld konden worden. Zo waren er meerdere mini-baantjes, er was een heus veld voor beachtennis en de bezoeker kon zich ook uitleven met padeltennis. Was dat nog niet genoeg dan kon er zelfs worden gegolfd en ook hockeyen behoorde tot de mogelijkheden.

Etienne de Villiers zei het al op woensdag, zelfs al krijg je niet de spelers te zien waarvoor je in eerste naar Ahoy kwam, in de twee Plaza’s zou je je eigenlijk net zo goed kunnen vermaken. De ATP-directeur noemde het toernooi vanwege de vele, goed georganiseerde nevenactiviteiten het beste indoorevenement waar hij ooit was geweest. Zo was er dus toch nog wat goed nieuws voor toernooidirecteur Krajicek deze week.

Vrijdag, 21 Februari

Het is vandaag precies een week geleden sinds mijn interview met Anna Chakvetadze in Antwerpen en ik besloot op deze kwartfinaledag in Rotterdam opnieuw een speler aan de tand te voelen. Ik had op donderdagavond al een e-mail gestuurd naar mijn Amerikaanse werkgevers om aan te geven dat ik me vandaag op Novak Djokovic wou richten. Dit was prima en dus ging ik bij aankomst in Ahoy direct naar de persruimte om een interview te regelen.

“Nee, nee, dat zal niet lukken,” krijg ik te horen van de ATP functionaris als ik vraag of ik na zijn wedstrijd tegen Tommy Robredo even met de Serviër kan gaan zitten. “Het is al laat in de week en Novak heeft al veel gedaan voor de pers dus dat zal niet gaan.” Ai, dat is even balen zeg. Ik bedenk me meteen dat ik vorige week misschien wel erg veel geluk heb gehad dat ik toen zo makkelijk een interview voor elkaar kreeg. “Er is wel gewoon een persconferentie na de wedstrijd en we nemen daar ruim de tijd voor dus je kan dan gewoon je vragen stellen,” vertelt de man mij vriendelijk.

Goed, Djokovic klopt Robredo in een spannende driesetter en dus maak ik me klaar voor de persconferentie. Oh wacht, nog even luisteren naar de speaker. “Dames en heren, de herendubbel van Bob en Mike Bryan gaat helaas niet door. Bob heeft een voedselvergiftiging opgelopen.” Nee he…

Licht geïrriteerd vertrek ik naar de persruimte. Over 45 minuten komt Djokovic er aan, wordt mij verteld. Prima, dan gaan we nog eventjes kijken naar het gelegenheidskoppel Bryan/Haase, die een exhibitiewedstrijdje spelen tegen de oorspronkelijke tegenstanders van de Amerikaanse tweelingbroers, Bhupathi/Zimonjic.

Een kwartier voor de geplande persconferentie met Djokovic vertrek ik alvast naar de persruimte, mocht hij opeens wat eerder verschijnen. Uiteindelijk zit iedereen nog minimaal 45 minuten te wachten op de halve finalist voordat hij wordt aangekondigd. “Voordat we beginnen wil ik even sorry zeggen dat ik te laat ben,” zegt de 19-jarige Novak bij binnenkomst in de persruimte, “ik moest een doping test doen.”

De persconferentie begon als elke andere, met wat vragen over hoe de wedstrijd ging, of de speler tevreden was et cetera. Vervolgens werd er wat gevraagd over de dopingtest en wat Djokovic van het toernooi vindt, voordat ik na een minuut of zes, zeven besloot om wat meer ‘off-topic’ te gaan. Ik vraag Djokovic onder meer naar zijn hoogtepunt in zijn carrière, zijn grote doorbaak, zijn doelstellingen voor dit jaar en zijn grote ambitie, het bereiken van de toppositie op de wereldranglijst. “Ik heb het doel om ooit nummer 1 van de wereld te worden,” reageert de jongeman die als nummer 14 van de wereld het toernooi inging. “Of het nou over een paar jaar gebeurt, of als ik 35 ben, dat maakt me niks uit.” Kijk, dat zijn de quotes die we willen horen.

Na een vraag of zeven van mijn kant werden de overige journalisten in de ruimte wat ongeduldig en probeerden ze er snel tussen te komen voor ik opnieuw de beurt nam. Ik liet het maar gaan en kon later nog één of twee vragen stellen voordat de voorzitter een einde aan de persconferentie maakte. Ik was nog niet helemaal door mijn lijstje heen maar al met al had ik toch een behoorlijk aantal quotes voor een goed stuk.

Ik sla het avondprogramma over en werk thuis op mijn gemak het artikel uit.

Zaterdag, 22 Februari

Het nadeel van een persconferentie ten opzichte van een persoonlijk interview is het feit dat andere journalisten met quotes afkomstig van jouw vragen aan de haal gaan. Zo kopt het Algemeen Dagblad en ook de dagelijkse toernooikrant met de quote van Djokovic: “Ooit wil ik nummer 1 worden”.

Maar eerlijk is eerlijk, elke journalist profiteert wel eens van een ander zijn vragen op een persconferentie, en het was voor mij toch ook wel leuk om bepaalde zaken terug te lezen die gezegd werden naar aanleiding van mijn eigen vragen.

Mijn artikel staat vandaag nog niet op TennisReporters.net, want er spelen deze week meer zaken waar aandacht aan wordt besteed door mijn werkgevers. Zo kwam er de mededeling dat Wimbledon dit jaar voor het eerst gelijk prijzengeld aan mannen en vrouwen zal uitbetalen en daar moet natuurlijk ook het een en ander over geschreven worden. Mijn stuk over Djokovic wordt vandaag pas gepubliceerd. Het geeft mij de ruimte om lekker achterover zittend te genieten van de halve finales.

Ik kom zelf al zeker 10 jaar kijken bij het ABN AMRO W.T.T. maar de eerste halve finale tussen Novak Djokovic en Mikhail Youzhny is misschien wel de mooiste partij die ik ooit heb gezien in Ahoy. Youzhny wint uiteindelijk in drie zwaarbevochten sets, maar zoals Djokovic op de persconferentie na afloop zelf zei, dit was ongetwijfeld de wedstrijd van het toernooi en de toeschouwers zullen geen betere partij meer te zien krijgen.

Youzhny komt op zijn persconferentie over als een erg aardige kerel, alleen het feit dat zijn Engels niet erg goed is maakt hem ietwat onzeker. Vaak begint de Rus te lachen als er een vraag gesteld wordt en hij wil het vervolgens allemaal wel uitleggen, alleen jammer genoeg blijft het vaak bij wat simpele zinnetjes omdat hij anders niet uit zijn woorden komt.

Na de kraker in de middagsessie werd de avondpartij tussen Ivan Ljubicic en Nikolay Davydenko ook nog een marathonduel, alleen qua schouwspel kon die partij zeker niet tippen aan wat er ’s middags te zien was op het centre court.

Youzhny en Ljubicic zijn de finalisten van dit jaar. Mocht laatstgenoemde winnen dan belooft hij alle aanwezige toeschouwers een rondje, net zoals in 2005, toen hij uiteindelijk in de finale verloor van Roger Federer.

Zondag, 23 Februari

Het is 12:15 uur. Voor de laatste keer stap ik in de auto richting Ahoy Rotterdam. Over anderhalf uur begint het slotakkoord van mijn eerste twee volle weken als tennisreporter. Ik kan niet zeggen dat de dagen voorbij zijn gevlogen, daar waren ze te lang en te vermoeiend voor. Ik heb zoveel gezien en gedaan, zoveel indrukken opgedaan en zoveel geleerd over het leven als tennis journalist dat ik voor mijn gevoel al een maand bezig ben. Het zal raar zijn om morgen ineens weer terug te keren naar het normale leventje.

Ik kom mooi op tijd aan voor de finale. Mikhail Youzhny verslaat in twee sets de als derde geplaatste Ivan Ljubicic en volgt daarmee Radek Stepanek op als winnaar van het 34e ABN AMRO World Tennis Tournament in Rotterdam.

Beide finalisten geven nog één keer een persconferentie, waarna Richard Krajicek zelf achter de tafel plaats neemt voor een afsluitend praatje en om vragen te beantwoorden over de afgelopen week.

Om vijf uur is alles afgelopen en zo komt er een eind aan het toernooi en aan mijn eerste twee weken als tennis journalist. Zoals toernooidirecteur Krajicek zelf zei: “Het was een drukke, maar ook erg mooie tijd waar ik nog vaak op terug zal kijken.” En zo is het maar net.

Maandag, 24 Februari

Mijn laatste artikel staat online. Het avontuur zit er nu echt op. Ik vertrek naar het ATP-toernooi van Dubai. Waar is de afstandsbediening?