Dag 1: Bring it on

Wie zich afvraagt hoe groot de Australian Open hier Down Under nou precies is, hoeft slechts de Australische kranten open te slaan. De Herald Sun bijvoorbeeld bracht op maandag een paginagrote cover van Rafael Nadal met de tekst ‘Bring it On’ en maakte in totaal niet minder dan 14 pagina’s vrij voor het eerste Grand Slam-toernooi van 2009. Daarbij zijn de vele advertenties refererend aan het tennis nog buiten beschouwing gelaten. En dat terwijl er nog geen bal was geslagen op het tennispark.

In Melbourne kan je niet om het tennis heen de komende twee weken. Al bij het vliegveld hingen er grote vlaggen van het toernooi en onderweg naar het hotel doken overal billboards op om de mensen te attenderen op het grootste jaarlijkse sportevenement van het zuidelijk halfrond. In het centrum zijn de lantaarnpalen uitgerust met banners van de Australian Open en de trams zijn één grote rondrijdende poster van het toernooi. Het tennispark bevindt zich direct aan de rand van het centrum, prachtig gelegen aan de Yarra River die de stad doorkruist.

Hier op het toernooi praat iedereen over de toekomst van het Australische tennis. Was het land vroeger een grootmacht in de sport, tegenwoordig is alle hoop op succes gevestigd op de schouders van de inmiddels bijna 28-jarige Lleyton Hewitt, die de laatste jaren vanwege blessures nooit meer serieus mee heeft kunnen doen aan de wereldtop. De editie van 2009 brengt ook nog eens een triest record voor de Australiërs. Voor het eerst sinds de invoering van het proftennis in 1968 heeft geen enkele speler of speelster een beschermde status in het schema én is er niemand uit de kwalificaties doorgedrongen tot het hoofdtoernooi. Maar er gloort hoop aan de horizon.

De 16-jarige Bernard Tomic zette Melbourne Park op de openingsdag namelijk op zijn kop door in zijn Grand Slam-debuut te winnen van de Italiaan Potito Starace. Tomic, voormalig nummer één bij de junioren en winnaar van het jeugdtoernooi op de Australian Open in 2008, had zelfs nog nooit een wedstrijd op ATP-niveau gewonnen voor zijn indrukwekkende 7-6(5) 1-6 7-6(5) 7-6(6) zege op de nummer 73 van de wereld. In zowel de derde als vierde set toonde de tiener een knap staaltje weerbaarheid, door zich tweemaal terug te knokken van een break achterstand. In de beslissende tiebreak werkte Tomic ook nog twee setpunten weg van Starace. Twee backhand winners later was de zege binnen voor de nummer 768 van de mondiale ranglijst, die daarmee de jongste speler ooit werd die een wedstrijd won op de Australian Open.

Het spel van Tomic kenmerkt zich door vlakke, harde klappen met zowel forehand als backhand. Vooral de backhand langs de lijn is een wapen van de jonge Australiër, die zegt dat hij nooit gewonnen zou hebben, ware het niet voor de fanatieke steun van het thuispubliek.

De brandende zon hield de Australiërs inderdaad niet stil in de Margaret Court Arena, qua grootte de derde baan op het park. Constant werd er gezongen, gesprongen en gejuicht voor de plaatselijke held. Toen de normale wave te saai werd, introduceerde een groepje fans een ‘slow-motion’ variant, gevolgd door een versnelde wave. Ja, de Australiërs houden wel van een beetje entertainment, ook al is het een verlammende 34 graden en is er nergens een plekje schaduw te vinden. Gelukkig bestaat er zoiets als een persbox... mét overkapping. Ook daar werd echter meegeleefd met de verrichtingen van Tomic. Een Australische journaliste kon haar enthousiasme niet in bedwang houden, toen op een belangrijk moment in de wedstrijd een bal van Tomic uit werd gecallt. De journaliste schreeuwde haar landgenote toe: “Challenge! Challenge!”, voordat ze tot de conclusie kwam dat er in de Margaret Court Arena helemaal geen hawk-eye systeem is geïnstalleerd. Tja...

Waar wij als hard werkende journalisten lekker onder een dakje konden zitten, was de luxe van schaduw aan Gilles Muller en Feliciano Lopez niet besteed. Maar liefst 4 uur en 34 minuten moesten beide heren zwoegen in de volle zon, voordat de Luxemburger Muller uiteindelijk met 16-14 in de vijfde set de wedstrijd naar zich toe trok. En dat maakt Lopez de schlemiel van de dag.