Dag 3: Tranen van geluk

Het was acht jaar geleden dat Jelena Dokic voor het laatst in de Rod Laver Arena stond, en in de eerste ronde verloor van Lindsay Davenport. De nog altijd pas 25-jarige Australische leefde jarenlang onder het juk van haar omstreden vader, die zich overal waar hij kwam leek te misdragen. Slaande ruzies, verbale scheldkannonades, het vernielen van mobiele telefoons van journalisten, Damir Dokic terroriseerde de tennistour met zijn buitensporige gedrag. Het weerhield Jelena ervan het beste uit haar carrière te halen. Zo’n drie jaar lang kampte ze met een zware depressie, nadat ze zichzelf gedwongen had al het contact met haar vader te verbreken. Uiteindelijk raakte Dokic geïsoleerd en ging ze mentaal kapot.

Als net 17-jarig meisje bereikte ze al de halve finales op Wimbledon en twee jaar later was ze de nummer vier van de wereld. Maar nu dreigde de loopbaan van Dokic als een nachtkaars uit te gaan. Ze werd veel te zwaar voor een topsporter en haar lange afwezigheid van de tour betekende dat ze alle feeling met de sport kwijt was geraakt. Toch besloot ze eind 2007 het nog één keer te proberen. Niet voor het geld of de ranking, maar gewoon omdat ze zoveel van tennissen houdt. Dokic’stem sloeg over en ze brak in tranen uit, toen ze op maandag haar verhaal deed op de persconferentie, na afloop van haar gewonnen eerste rondepartij tegen Tamira Paszek. “Het is echt een wonder voor me dat ik hier nu ben. Wat ik allemaal heb meegemaakt, het maakt de overwinning zo bijzonder. Ik ben naar de hel geweest en weer terug gekomen. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die begrijpen hoeveel dit voor me betekent.”

Nadat Dokic vanavond opnieuw voor een zinderende stunt had gezorgd door te winnen van de als 17e geplaatste Anna Chakvetadze, kwamen er opnieuw tranen. Vooruitdenken naar haar derde rondeduel tegen nummer twaalf Caroline Wozniacki, wilde de huidige nummer 187 van de wereld dan ook niet. “Dat kan me nu echt niets schelen,” vertelde ze in het interview op de baan. Het publiek reageerde met een staande ovatie.

Om af te sluiten hier nog twee pagina’s rechtstreeks uit het boek der bizarre gebeurtenissen:

Bij de wedstrijd tussen Roger Federer en Evgeny Korolev liet de Zwitser weer regelmatig briljant tennis zien. Na een spectaculair punt werd het publiek wild van enthousiasme. Korolev stond alweer snel klaar om te serveren, maar ook de scheidsrechter was blijkbaar onder de indruk van wat hij zojuist zag. Hij riep door de microfoon richting Korolev: “Wacht even, we zijn allemaal nog verbaasd.”

Maar het kan nog gekker. Terwijl de partij tussen Dokic en Chakvetadze aan de gang was, werd ik bevangen door de vermoeidheid. Ik wenste niets liever dan een sterke bak koffie, om weer wat energie te krijgen voor de late avonduurtjes. Maar ja, de partij verlaten was geen optie. Ondertussen zaten de mensen op de rij voor mij wel te genieten van een lekker bakkie. Ik kon de gedachte aan de broodnodige caffeïne niet uit mijn hoofd krijgen, tot de onbekende dame voor mij zich plots omdraait en zegt: “Do you want a free coffee?” Met stomheid geslagen neem ik het bekertje in ontvangst. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Vraag dat maar aan Jelena Dokic.