Dag 4: Het leven als tennisjournalist

Op de dag dat favoriete Venus Williams uit het toernooi werd gekegeld door een Spaanse gravelspecialiste, gaat mijn blog vandaag over hele andere zaken. Geen analyse van de uitstervende enkelhandige backhand van Carla Suarez Navarro, maar een blik achter de schermen in de wereld van de tennisjournalistiek. Hoe beleeft een doorsnee verslaggever zijn tijd op de Australian Open?

Eén van de moeilijkste dingen tijdens een Grand Slam-toernooi, is het bewaren van het overzicht. Er wordt gedurende de eerste dagen van het evenement op 16 banen gespeeld, waarbij er vaak op meerdere courts tegelijk partijen worden afgewerkt die journalistiek relevant zijn. De 38-jarige veteraan die zich tegen alle verwachting in heeft gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi staat op baan 6, dat jonge supertalent waar iedereen het over heeft speelt op baan 14 en de speelster die na een jaar blessureleed terugkeert in het profcircuit begint zojuist aan haar wedstrijd op court 2. Ondertussen staat er een topper op achterstand op het centre court en begint de persconferentie met Roger Federer over een half uur. Aan hectiek geen gebrek. Gelukkig heb je als journalist de beschikking over een persoonlijke werkplek in de persruimte, met eigen televisie waarop je alle banen kunt bekijken. Een groot deel van de 400 persmuskieten zit zeker in de eerste week van het toernooi meer binnen dan buiten, omdat er zo ontzettend veel gebeurt.

Hoewel het een drukke baan is met werkdagen die zeker hier kunnen oplopen tot 15-16 uur, is het leven als tennisjournalist op een toernooi zeker niet slecht. Zoals bij vrijwel elk evenement krijg je bij aankomst in de persruimte een welkomstpakket. Niet alleen zit daar een groot programmaboek in (te koop voor fans voor zo’n 8 euro) en een informatieboekje over alle faciliteiten op het park, ook verwennen toernooi-organisaties de media doorgaans met leuke extraatjes. In de mediabag hier (de tas zelf is al leuk) zat bijvoorbeeld een Australian Open waterfles, zonnebrandcrème, stadsgids en luxe laptophoes van het toernooi.

Verder krijg je als journalist elke dag zo’n 10 euro voor het kopen van eten in het mediarestaurant, en dat is op misschien een eurootje of twee na genoeg voor zowel een prima lunch als diner. Er is keuze genoeg, verschillende soorten sushi, voorbelegde sandwiches, salades, fruit, noem het maar op. De echte fijnproevers kunnen broodjes (baguettes, ciabatta, turkse rol, wat je maar wilt) rijkelijk laten beleggen naar keuze, allemaal op kosten van de Australische tennisbond. Voor het diner zijn er dagelijks ook meerdere menu’s beschikbaar.

In de persruimte is een kleine keuken waar de hele dag door een koffiemachine en frisdrankautomaat ter beschikking staan voor ons journalisten. En had ik al verteld dat er ook een grote koelkast vol met gratis Heineken aanwezig is? Gotta love Australia.

Maar het leven als journalist heeft nog meer voordelen. Zo hoeven we bij aankomst ’s ochtends niet een half uur in de rij te staan om het tennispark op te kunnen, zoals de 63.557 fans die gisteren de poorten doorkwamen. Dit was overigens een all-time bezoekersrecord op één dag bij een Grand Slam-toernooi.

Nee, wij als journalisten maken gebruik van de VIP-ingang. En in de drie grote stadions hebben we natuurlijk onze eigen mediastoelen. Verder leidt zo’n stoere accreditatiepas om je nek soms ook wel tot bijzondere taferelen. Fans spreken je in bewondering aan, óf komen op je af om een handtekening te vragen. Nou ja, bijna dan. Een meisje van een jaar of 18 rende me met haar notitieblok en pen tegemoet, riep lachend “excuse me”, voordat ze op mijn pasje zag staan dat ik journalist was. “Oh...” zei ze, en weg was ze. Helaas, ik ben geen Roger Federer.

Tja, en als al die hitte in Australië je even teveel wordt, kan je als member of the press ook altijd nog een gratis massage aanvragen. Het leven is goed als reporter Down Under.