Dag 14: De magie van Rod Laver

Toen Roger Federer drie jaar geleden bij het winnen van de Australian Open de hoofdprijs kreeg uitgereikt van de legendarische Rod Laver, brak hij in tranen uit en kon hij niet meer ophouden met huilen. Drie jaar na dato was Laver vandaag opnieuw van de partij, om in het stadion dat naar hem vernoemd is, de trofeeën te overhandigen aan beide finalisten. De aanwezigheid van de elfvoudig Grand Slam-kampioen maakt duidelijk wat los bij Federer. Terwijl hij aan zijn speech begon na zijn zwaarbevochten nederlaag tegen Rafael Nadal werd Federer opnieuw overmand door de emoties. “Het zal wel weer door Rod komen,” zei de nummer twee van de wereld, voordat hij enkele minuten wegstapte van de microfoon. Vriendin Mirka Vavrinec keek toe met een hand voor haar mond uit verbazing.

Nadal begon zijn overwinningsspeech met een verontschuldiging aan zijn grote rivaal. “Sorry voor vandaag, ik weet hoe slecht je je nu voelt,” sprak de nummer één van de wereld genereus en gemeend. Ook zei hij het erg speciaal te vinden om zijn trofee te mogen ontvangen van een legende als Laver.

De finale tussen Nadal en Federer was niet zo fenomenaal als de partij die beide kampioenen vorig jaar op Wimbledon speelden, daarvoor was het spelniveau iets te wisselvallig. Dat neemt niet weg dat de wedstrijd de boeken in zal gaan als een van de meest memorabele finales uit de geschiedenis van de Australian Open. Nadal die zijn eerste major op hard courts kon winnen, tegenover Federer die op jacht was naar het Grand Slam-record van Pete Sampras. Het affiche bracht Melbourne haar eerste vijfset-finale in 21 jaar tijd, met een overwinnaar uit Mallorca.

Voor Federer was het vooral een wedstrijd van gemiste kansen. In de eerste set liet de drievoudig kampioen in Melbourne een 4-2 voorsprong lopen, maar waar de Zwitser nog meer van zal balen is de manier waarop hij de derde set verloor. Serverend op 4-4 keek Nadal tegen een 0-40 achterstand aan, maar Federer kon geen break forceren. Bij zijn derde mogelijkheid maakte de nummer twee van de wereld zich op voor een tweede service van de Spanjaard, maar Federer sloeg zijn forehand return in het net.

Op 5-5 overleefde Nadal nog eens drie break kansen, voordat hij de tiebreak naar zich toe trok. Met een dubbele fout leverde Federer de sleutelset in. “Ik had deze wedstrijd misschien niet mogen verliezen,” verklaarde hij op de persconferentie. Toen Federer nog wel de vierde set wist te winnen maakte het publiek zich op voor een geweldige ontknoping, maar Nadal was eigenlijk van begin tot eind de betere speler in het slotstuk van de wedstrijd.

Opmerkelijk was de wijze waarop Federer vanaf een 30-0 voorsprong bij een 1-2 stand, zeven missers op rij produceerde, waarvan één dubbele fout. Hij leidde er zijn eigen ondergang mee in. Toen Nadal zijn service behield voor een 4-1 voorsprong, klonk voor het eerst in de wedstrijd het olé, olé, olé duidelijk hoorbaar van de tribunes. Met een forehand van Federer die over de baseline vloog was even later de partij gespeeld. Nadal viel op zijn rug met zijn armen gestrekt, net zoals hij deed toen hij de Wimbledon-titel won, en precies zoals we hem een kleine 48 uur eerder ook zagen liggen na zijn marathonstrijd met Fernando Verdasco.

En zodoende komt er een einde aan het eerste Grand Slam-toernooi van 2009. Nadal heeft zijn nummer één-positie op de wereldranglijst verstevigd en is nu maar liefst titelhouder op drie van de vier majors. Daarbij komt nog eens zijn status als regerend Olympisch kampioen. Nog even en de rivaliteit tussen Federer en Nadal gaat de boeken in als de mooiste aller tijden in de sport. En is het te vroeg om te speculeren over Nadal en het Grand Slam-record? 22 jaar en 6 Grand Slam-titels. Federer had op die leeftijd slechts één Wimbledon-titel op zijn palmares.

Het is 02:45 uur en Rafael Nadal is net klaar met zijn persconferentie. De Australian Open 2009 is geschiedenis en de vlucht naar Amsterdam vertrekt over iets meer dan 12 uur. Australië wordt wakker uit haar tennisdroom en keert terug naar haar dagelijkse routine.
Ik kan niet wachten op de reis van 24 uur en het temperatuurverschil van 40 graden.

De afgelopen twee weken heb ik in mijn blog meerdere keren proberen duidelijk te maken hoe populair tennis hier is in Australië. Maar al mijn pogingen ten spijt, de kwaliteitskrant The Age kwam vandaag met een onmogelijk te overtreffen voorbeeld. Nee, er stond geen grote foto op de voorpagina van Serena Williams met de winnaarstrofee, of een voorbeschouwing op de titanenstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal. No sir, midden in het finaleweekeinde van het grootste sportevenement van het zuidelijk halfrond opende het dagblad met een foto en groot artikel over een vierjarig Australisch meisje dat traint op een tennisacademie in Florida. Klein in de bovenhoek stonden verwijzingen naar zowel de heren- als vrouwenfinale, verderop in de krant. Wat waren die legendarische woorden van John McEnroe ook alweer? Juist. You can not be serious.

Terwijl de schoonmaakploeg alle rotzooi aan het opruimen is in de persruimte en de overgebleven journalisten allemaal aan de wijn of Heineken zitten, denk ik terug aan het optreden van Pete Murray voorafgaand aan de vrouwenfinale van gisteren. In zijn nummer opportunity zingt hij met enige regelmaat de woorden ‘it’s ending all too soon’. Twee weken toptennis vliegt inderdaad veel te snel voorbij. G’day mates.