Dag 13: Dinara de ballenjongen

Bosbranden, massale stroomstoringen en het uitvallen van treinen en trams. Op een gegeven moment is een hittegolf niet leuk meer. De thermometer gaf op vrijdag een temperatuur van 45.1 graden aan, en daarmee gaat 30 januari 2009 de boeken in als de op één na warmste dag uit de geschiedenis van Melbourne. Alleen op 13 januari 1939 was het nog warmer. Het werd toen 45.6 graden. Opmerkelijk genoeg was het donderdag en woensdag ook zó heet, dat beide dagen inmiddels tot de tien warmsten aller tijden behoren. Het werd respectievelijk 43.7 en 43.4 graden.

Het hotel waar ik verblijf werd gespaard van de grootste ellende – alleen een lift begaf het vanwege de extreme omstandigheden - maar het grote casino op een steenworp afstand moest de deuren sluiten omdat alle stroom uitviel. In totaal werden niet minder dan 500.000 huizen en ondernemingen getroffen in Melbourne en omgeving. De onmenselijke hitte had een groot deel van de stad verlamd.

Een temperatuur van tussen de 30 en 35 graden voelde vandaag in vergelijking zeer aangenaam aan. Toen de vrouwenfinale op Melbourne Park eenmaal begon om half acht in de avond, was het heerlijk toeven op de tribune. Niet dat we er met zijn allen lang hebben moeten zitten. Serena Williams was namelijk veel te sterk voor de nerveuze Dinara Safina, die geen moment in de wedstrijd heeft gezeten. De winnares van vandaag zou de nummer één-positie op de wereldranglijst bereiken, en die extra druk was iets te veel voor de onervaren Russin, zo gaf ze na afloop op de persconferentie ook toe.

Na 22 minuten had Williams de eerste set met 6-0 op zak, waarbij ze niet meer dan acht punten moest afstaan aan haar opponente. Aan het begin van de tweede set oogde de drievoudig kampioene in Melbourne ietwat nerveus, maar nadat ze in de openingsgame haar servicegame goedkoop inleverde, weigerde Safina te bouwen op haar voorsprong. Met een onnodig gemiste backhand raakte de nummer drie van de wereld de break direct kwijt en daarmee had ze haar laatste kans in feite al verspeeld. Met een dubbele fout ging ook de volgende servicegame van Safina naar Williams, en twee lovegames van de 27-jarige Amerikaanse op eigen opslag brachten haar op een 4-1 voorsprong.

Safina brak bijna in huilen uit op de baan, maar kon haar emoties (voorlopig) in bedwang houden. Ze stuitte met haar racket op de grond, voor ze in de volgende game voor het eerst in de partij haar service wist te behouden. Williams kwam echter niet meer in problemen.

Het einde van de wedstrijd was typerend voor het entertainmentgehalte van de partij. Geen flitsende winner gevolgd door een uitbarsting van vreugde bracht ons de eerste Grand Slam-winnares van 2009, maar een slap drop shotje van Safina, dat net naast de lijn viel, maar pas laat uit werd gegeven door de lijnrechter. Wat volgde was een lauwe reactie van zowel Williams als het publiek. ‘Oh ja, de wedstrijd is afgelopen’, besefte iedereen na het kleine moment van verwarring. En natuurlijk was er de teleurstelling bij de fans, die op meer hadden gehoopt dan een eenzijdige wedstrijd van 59 minuten.

Williams wilde door haar knieën zakken maar leek zich vanwege het tamme applaus dat van de tribunes kwam te bedenken. Ze liep met een enigszins vertwijfelde blik op haar gezicht naar haar box, waar ze het feestje van haar tiende Grand Slam-overwinning vierde. De emoties vielen in het niet bij de extase die we bij haar zagen toen ze vorig jaar de titel op de US Open won. Wilde vreugdesprongen en een schaterlach waar maar gaan einde aan kwam waren de taferelen in New York. Hier in Melbourne bleef het bij een voorzichtige glimlach en enkele high fives met familie en vrienden. Ondertussen zat Safina op het bankje te huilen.

De 22-jarige Moskoviete verontschuldigde zich na afloop bij de prijsuitreiking voor haar teleurstellende optreden. “Ik was vandaag slechts een ballenjongen,” vertelde de Russin bij het in ontvangst nemen van haar tweede prijs. Ze voelde zich dus wel heel erg vreemd voor een jongedame.

Serena Williams was overigens traditioneel te laat voor haar persconferentie. Toen 20 minuten na de geplande tijd werd aangekondigd dat de kersverse kampioene op weg was naar de interviewruimte, klonk er onder de journalisten een cynisch applaus door de persruimte. Williams was wel weer goed voor een aantal spraakmakende quotes.

“Ik had deze overwinning echt nodig,” vertelde ze. “Ik wilde per se die 10e Grand Slam-titel binnenhalen. Ik denk dat ik anders ook nog wel een keer die kans zou krijgen, maar je weet nooit hoe het gaat in het leven.”

De nummer één-positie kon de tennisdiva weinig interesseren. “Ik was het helemaal vergeten, tot ze na afloop in mijn box zeiden dat ik nu weer nummer één ben. Ik geloof altijd dat ik de beste ben, of ik nou eerste sta, of honderdste.”

En gevraagd of het niet verrassend is dat een set in een Grand Slam-finale met 6-0 gewonnen kan worden, zei Williams: “Je moet nooit verbaasd zijn over iets dat ik doe.”

Tot slot wilde iemand nog weten wat Serena verwacht van de mannenfinale tussen Roger Federer en Rafael Nadal. “Ik weet het niet, ik ben een grote fan van allebei. Ik denk dat ik hun handtekeningen wil.” Dat zouden de ballenjongens ook wel willen, of niet Dinara?