Dag 6: De pijn van het verliezen

Wat is het leven als tennisser toch mooi. Je reist de hele wereld af, vertoeft vrijwel het complete jaar in een zomers klimaat en overal waar je komt ben je de grote ster. Daarnaast verdien je ook nog eens een rijkelijk belegde boterham met het uitvoeren van je grootste hobby. Het is het ideaalbeeld dat buitenstaanders hebben van de gemiddelde profspeler. Dat wil niet zeggen dat het leven op de tour daadwerkelijk één groot feest is.

Elke dag moet er gepresteerd worden. De verwachtingen van de pers en fans zijn groot en in tegenstelling tot een teamsport als voetbal komt alle druk op jouw schouders te liggen. Jij alleen bent na afloop van de wedstrijd de held, of de grote schlemiel. Je wint in je eentje, maar moet ook een zware nederlaag zelf dragen. En dat is niet altijd even makkelijk voor een tennisser. Vrijwel 100% van de spelers loopt elke week wel tegen een verliespartij op. Er kan elk toernooi maar één winnaar zijn, dus moet je sterk in je schoenen staan als speler om al die tegenslagen te verwerken. Niet iedereen kan daar even goed mee omgaan.

Zo verklaarde Marat Safin deze week dat hij de laatste jaren veel last van stress heeft gehad en niet kan wachten tot hij met pensioen gaat aan het einde van het jaar. “Als je jong bent is alles leuk en nieuw, maar na een paar jaar begin je de druk te voelen,” aldus de Rus, die over drie dagen zijn 29e verjaardag viert. “Tennis is stressvol. Je staat constant onder druk. Als je geen wedstrijden wint is het moeilijk om gemotiveerd te blijven en helemaal opnieuw te beginnen. Het is geen makkelijk spelletje, laten we het daar op houden.”

Ook Alona Bondarenko weet hoe het is om na een nederlaag helemaal kapot te gaan. De Oekraïense verloor vandaag in een spannende wedstrijd van de als achtste geplaatste Svetlana Kuznetsova, maar was compleet gebroken na haar verlies. Op mijn weg naar de persruimte kwam ik de nummer 34 van de wereld tegen in de wandelgangen, compleet levenloos zittend tegen een pilaar in haar wedstrijdoutfit en met een handdoek over haar schouders. Bondarenko’s zus Kateryna sprak haar bemoedigend toe en ook haar coach stond gebogen over haar heen, maar de 24-jarige speelster oogde compleet van de wereld.

Een Poolse journalist kwam naar me toe en vertelde me dat Bondarenko even ervoor nog zat te huilen, waarbij er een fotograaf langsliep die zijn kans waarnam. De beste man werd in zijn kladden gegrepen door een persofficial, die toevallig ook net door de gangen liep. De fotograaf dreigde zijn accreditatie kwijt te raken door het privémoment vast te leggen, maar na flink bedelen mocht hij deze toch behouden.

Een andere speler die weet hoe hard verliezen kan zijn is Richard Gasquet. Zijn nederlaag tegen Andy Murray op Wimbledon van vorig jaar is legendarisch. De Fransman leidde met 2-0 in sets en mocht in de derde set serveren voor de partij, maar verloor alsnog. Vandaag moest Gasquet een soortgelijke klap incasseren tegen de Chileen Fernando Gonzalez.

In de Margaret Court Arena leek het wel alsof er een Davis Cup-duel gespeeld werd. Gasquet had een schare Franse fans achter zich, maar deze vielen in het niet bij de paar honderd luidruchtige Chileense supporters. “Chi-Chi-Chi, Le-Le-Le, Viva Chile!” De leus schaterde tientallen keren door het stadion, terwijl Gasquet en Gonzalez er een waar titanengevecht van maakten. De 22-jarige voormalige nummer één van Frankrijk, inmiddels voorbij gestreefd door landgenoten Jo-Wilfried Tsonga, Gilles Simon en Gael Monfils, had de overwinning al na drie sets binnen kunnen hebben, maar een matchpoint in de tiebreak was aan Gasquet niet besteed.
Gonzalez knokte zich terug in de partij en dwong een vijfde set af. Een Australische fan van Gasquet schreeuwde: “Fight it out Richard!” De yell leidde tot een cynische lach bij twee Franse journalisten, aangezien Gasquet in eigen land vaak bekritiseerd wordt vanwege een gebrek aan vechtersmentaliteit.

De voormalig nummer zeven van de wereld, inmiddels afgezakt naar de 25e positie, liet zich vandaag echter van zijn beste kant zien. Gasquet knokte voor wat hij waard was, en op de belangrijke punten was hij niet bang om voor zijn kansen te gaan, iets wat hij in het verleden vaak naliet.

Waar Chileense fans de wave inzetten en de Franse supporters het eigen volkslied begonnen te zingen, liep de speeltijd ondertussen op tot boven de vier uur. Gasquet liet op 4-4 en 7-7 in totaal drie breakkansen onbenut, dankzij goed spel van zijn tegenstander. Op 10-10 diende zich een nieuwe kans aan, maar met een schitterende inside-out forehand winner poetste Gonzalez ook deze mogelijkheid weg.

De volgende game was het voor de Chileen wél raak. Op zijn tweede matchpoint sleepte de nummer 13 van de wereld, na vier uur en negen minuten spelen, met een backhand winner langs de lijn de overwinning uit het vuur. Op de tribunes vierden de Chileense fans het feestje met stadionfakkels. Ondertussen verliet Gasquet de baan met een manke voet. Nederlagen doen nou eenmaal pijn.