De kampioen die had kunnen zijn

Uitdrukkingen laten zich moeilijk vertalen. The champion that could have been. Het klinkt beter in het Engels. Hoe dan ook, het is een beschrijving die past bij het profiel van David Nalbandian. De Argentijn bereikte in 2002 als nobody de Wimbledon-finale. Wie had dat gedacht, een Zuid-Amerikaan die uit de voeten kon op gras. Zijn plotselinge doorbraak in London was een goed voorteken voor wat we in de toekomst konden verwachten van de man uit Cordoba.

Nalbandian heeft altijd het talent van een kampioen gehad, maar heeft nooit op een constant niveau weten te presteren. Het is altijd gebleven bij enkele uitschieters. Dit valt deels te verklaren door de twijfelachtige conditie waarin Nalbandian vaak aan een toernooi begint. Niet zelden oogde de huidige nummer zeven van de wereld in de afgelopen jaren enkele kilootjes te zwaar. Ook nu weer op Roland Garros zag hij er niet 100% fit uit.

Nalbandian is van een groot talent een speler geworden die keer op keer wordt afgeschreven, maar dan plotseling weer één geweldig toernooi speelt waarmee hij zijn status als wereldtopper weet te redden. Zo reikte de inmiddels 26-jarige Argentijn na een wisselvallig seizoen in 2003 tot de halve finale van de US Open, waar hij na winst op Roger Federer in vijf sets ten onder ging tegen latere toernooiwinnaar Andy Roddick. Saillant detail was dat Nalbandian met 2-0 in sets voor stond tegen de Amerikaan en een match point in de derde set niet wist te benutten.

In 2005 schreef Nalbandian uit het niets de Tennis Masters Cup in Shanghai op zijn naam, na een fenomenale comeback van een 0-2 achterstand in sets tegen Federer in de finale.

En dan was er nog die opleving eind vorig jaar, toen de Argentijn zomaar de twee laatste Masters Series evenementen van het seizoen wist te winnen, na Federer en Nadal in beide toernooien te kloppen. Nalbandian was fysiek in topvorm en er stond geen maat op zijn spel.
Er is geen speler die een betere backhand slaat wanneer Nalbandian op zijn best is. Hij kan als geen ander extreme hoeken maken met zijn twee-handige specialiteit, of net zo makkelijk slaat hij de bal met power langs de lijn. Eindelijk kwam daar in de herfst van 2007 weer eens dat talent naar voren.

Zou Nalbandian in 2008 nou dan eens eindelijk een serieuze gooi willen doen naar het winnen van een Grand Slam en wellicht het bereiken van de nummer één positie? Met die vraag begon de vakantieperiode.

Maar toen werd het januari en startte de Australian Open. Meteen werd duidelijk dat Nalbandian wel erg had genoten van de feestdagen. Fysiek uit vorm werd de Argentijn in de derde ronde van de baan geveegd door Juan Carlos Ferrero met 6-1, 6-2, 6-3. De hoop van zijn fans dat Nalbandian echt zou gaan leven voor de sport was weer keihard de kop ingedrukt.

Inmiddels kan dus ook een streep gezet worden door de mogelijke kwartfinale van Nalbandian tegen Nadal komende week op Roland Garros. In plaats van te schitteren op het Court Philippe Chatrier, ploeterde Nalbandian op een achterafbaan tegen de nummer 145 wereld, de Franse wildcardspeler Jeremy Chardy. Nalbandian won de eerste twee sets, maar toen was de tank leeg en sprokkelde de tweevoudig halve finalist in Parijs nog maar vijf games bij elkaar. Een roemloos afscheid van een kampioen die had kunnen zijn…