De zwarte acrobaat

Zijn Andy Roddick look-a-like service is een groot wapen, hij kan zijn groundstrokes met een lading spin spelen, dan wel knalhard door de baan slaan en hij legt met zijn fluwelen touch balletjes neer waar hij ze hebben wil. Zijn lichaam lijkt soms wel van elastiek en hij is zo snel als de wind. Gael Monfils is bij elkaar misschien wel de grootste atleet van de ATP Tour en toch is deze 22-jarige Fransman nog nooit doorgedrongen tot de Top 20. Al jarenlang wordt hij een potentiële wereldtopper genoemd, maar een twijfelachtige mentaliteit gecombineerd met flink blessureleed hebben zijn doorbraak vooralsnog in de weg gestaan.

Wanneer Monfils vol geconcentreerd een wedstrijd speelt is hij een genot om naar te kijken. Maar te vaak staat de gespierde Parijsenaar met een lakse houding op de baan en wil hij alleen maar mooie ballen slaan. Zijn concentratie is soms ver te zoeken en dat leidt tot onverklaarbare nederlagen. Ik kan me de wedstrijd herinneren van Monfils tegen Dennis van Scheppingen van vorig jaar in Rotterdam, waar hij slungelig over de baan liep en steeds maar doelloos zo hard mogelijk wilde serveren, tactisch totaal geen idee had waar hij mee bezig was en uiteindelijk ten onder ging tegen de nummer 278 van de wereld.

Op Roland Garros speelt de entertainer altijd goed en dat komt natuurlijk door de steun in de rug van de duizenden Fransen op de tribunes. Monfils krijgt vleugels wanneer het thuispubliek hem luid toejuicht en produceert steeds weer zijn beste tennis op het Bois de Boulogne. In 2006 versloeg hij zowel Andy Murray als James Blake in vijfsetters en vorig jaar ging hij in een zwaarbevochten viersetter onderuit tegen David Nalbandian.

Voor het eerst stond Monfils vandaag in een kwartfinale van een Grand Slam toernooi en met de steun van de Franse fans kreeg hij het zowaar voor elkaar om gravelspecialist en wereldtopper David Ferrer naar huis te sturen. De huidige nummer 59 leeft op een wolk en mag vrijdag aantreden tegen Roger Federer in de halve finales van zijn Roland Garros.

Het is te hopen voor Monfils dat hij, wat er ook gebeurt in de rest van het toernooi, na Roland Garros in ieder geval eens voor een lange periode fit blijft. Hij mag dan wel een van de fysiek meest begaafde spelers van de Tour zijn, zijn lichaam heeft hem ook al vaak in de steek gelaten. Zo is Monfils de laatste paar jaar getroffen door blessures aan zijn rug, hand, knie, enkel en beide voeten. Dit jaar miste hij onder andere de Australian Open.

Monfils zou eens bij zichzelf te rade moeten gaan, want hoe spectaculair zijn acrobatische capriolen er ook uitzien, constante slidings maken op hard court banen of vreemde duiken maken naar ballen die toch onhaalbaar zijn zullen het lichaam weinig goeds doen.

In Frankrijk wordt allang niet meer gepraat over de geblesseerde Jo-Wilfried Tsonga. Maar… kan Gael Monfils ook de laatste Franse Roland Garros kampioen Yannick Noah doen vergeten? Met nog maar twee wedstrijdjes te winnen is “La Monf” zo dichtbij, maar toch zó ver weg.